मेरो कथा भाग ५

कागतीलाई निचोरेझैं मैले पनि आफ्नो मनलाई निचोरे । बुझिनसक्नुको जिन्दगीलाई केही बुझेजस्तो लाग्यो । बहकिन खोज्ने पापी मन लाई थम्थम्याउँदै केही सपना बुन्ने सोच बनाउँदैे समयको गती सँगै आफ्नो यात्रालाई पनि अगाडी बढाउँदै गए । यो मानबको जीवन पनि कस्तो कस्तो थाहानै नपाई कसैको माया पाउँनु गुमाउँनुको कुनै सिमानै नहुने भन्न त भन्थे मान्छेहरु केही कुरा सिक्न र जान्नको लागी पढे्र र गरेर भन्दा आफैलाई परेर जान्दछ । आज मलाई यो कुरा साच्चै हो जस्तो लाग्न थालेको छ बास्तबमा मान्छेले केही कुरा जान्नको लागी आफ्नो जीवनका तिता मीठा भोगाई हरुनै सबै भन्दा ठुलो पथ प्रर्दशक हुदो रहेछ । यो माया पनि कस्तो कस्तो कुनबेलामा रुवाउँछ कुनबेला हसाउँछ अनि कुनबेला मिलन र बिछोड् हुन्छ थाहा नै नहुने । आज मलाई पनि त्यस्तै लाग्न थालेको छ । के मैले सिमरन सँग लगाउँने माया र अरु ब्यतिले एक अर्का प्रति लगाउँने माया को भोगाइहर्रु पनि यस्तै हुन्छ । सायद नहोला माया त सबैले गर्छन् तर सबैले साच्चो माया लाएको हुदैँन यदी साच्चो माया लगाएको हो भने मेरो मुटुको धड्कन र त्यो प्रेमी जोडीको धड्कन अवश्य एक हुन्छ । यसरी नै मनमा अनेक कुराहरु खेलाउँदै आफ्नो दिनहरु बिताउँदै गए । सिमरन सँग पनि केही नजिक भएको जस्तो आभास हुनथ्यो तर मैले सिमरनलाई पुर्ण फोन भने गरेको थिएन । तर म धेरै खुसी थिए । किनकी सिमरन लाई एक बर्षको अन्तरमा देख्न पाए । अनि उनको आवाज सुन्न पनि । त्यो दिन म धेरै खुसी थिए । उनिसँग हुँदाको त्यो रमाईला क्षण अनि नहुदाका बेखुसीको यादहरु अझै ताजा नै थियो । त्यही कहिले खुसीका त कहिले बेखुसीका दिनहरुलाई सम्झेर मेरो दिनहरु बिताउँने ग्रथे । समय आफ्नै गतीमा थियो । म पनि त्यही समयको गतिलाई पछाईरहेको थिए । साथिभाई सँगको भेटघाट अनि हासखेलमा म पनि सामेल हुने र खुसी हुने गर्न थालेकोले साथिहरु पनि हर्षित थिए । एक दिन बिहानीको छ बजेतिर मेरो मोबाईलमा कसैको फोन आएको संकेतले मोबाईलको रिङटोन बज्यो । जुनबेला म सुतिराखेको थिए । उप्त फोनको रिङटोनले म निनद्रा बाट बिउँझीए हेर्दा मोबाईलमा सिमरनको फोन आईरहेको रहेछ । मैले फोन रिसीभ गरे । फोनमा हाम्रो खासै त्यस्तो केही कुरा भएन सन्चो बिसन्चोका कुराहरु भए केहीबेर कुराकानि भएपछि हामी फोनबाट बिदा लिएउँ । यसरी अब हामी बिच प्रत्यक दिन जस्सो फोनमा कुरा हुन्न थाल्यो कहीले सिमरनले फोन ग्रथिन त कहीले मैले । यसरी फोनमा कुरा गर्दा समिरन प्राय पछिको बारेमा कुराहरु गर्ने गर्थिन । समयको छालले बगाउँदा बगाउँदै कहीले हासो खुसी त कहीले दुःख पिडा अनि आँशुको तालमा पछारीदिदो रहेछ कसैलाई थाहा नै नहुने कस्तो अचम्म । यसरी सिमरन र म बिच कुराकानि हुन थालेकोपनि आज मैहिनौ महिना भैसको थियो । अब त यो समयको गती पनि कति छिटो बितेझै लाग्ने ग्रथ्यो मिलथ्यो भने म त्यो समयलाई रोक्न चाहान्थे तर के गर्नु यो सब मेरो बहसमा हुने भएको भए सम्भब हुनथ्यो होला तर के गर्नु त्यो सम्भब थिएन । यसरी नहुने कुराहरुको बारेमा सोच्नु मात्र थियो मेरा सोचाईहरु सबै सपना जस्तै लागथ्यो र सपनामै सिमीत रहनथ्यो । सिमरन सँग कुरा नभएको दिनहरुमा के नभएको केही काम बिक्रेको आफुबाट केही कुरा टाढा भएको जस्तो आभास हुनथ्यो । कुराहरु गर्ने क्रममा कहिले काही सिमरनले मलाई भन्ने ग्रथिन यदि तपाईले मलाई छोड्नु भयो भने म कसम मरीदिन्छु । यसरी सिमरनले आफु मर्ने कुरा गरेपछि म आफुलाई नै नरमाईलो लागथ्यो । मैले केही भन्न सकिन्न के भन्ने के म अलमलमा पर्थे । अनि आफ्रनो मनलाई कठोर पार्दै भन्थे । मैले तिमीलाई कहीले पनि छोड्ने छैन् म जे कुरा बोलीरहेको छु । म ब्यबहारमा पनि त्यही गर्छु । तिमी जेमा खुसी हुन्छौ तिमीले त्यही कुरा अगाल्न सकक्छै म तिम्रो खुसीमा कहिले पनि बाधक बन्न आउँने छैन् । मैले यी सबै कुरा भनेपछि सिमरन पनि केही खुसी भएझै गरी केही हाँसो दिदै बोल्थीन । यदि तपाईले छोडेर जानुभयो भने पोत भनेको नि । यस्तै यस्तै कुराहरु बारबार भनिराख्थी । यसरी सिमरन र म बिच साना कुरा देख्खी लिएर ठुला कुराहरु सम्म हुने गथ्र्योे । काम देख्खी लिएर काँहा गएको र के खाएको सम्मका कुराहरु प्रत्यक दिनको फोनमा हुने गथ्र्यो । यसरी म र सिमरन प्रत्यक दिन सेकेन्ड मिनेट घण्टा गर्दै समयहरु बितेको थाहानै हुँदैन्न थियो । यसरी मान्छेले खुसीको उस्वब मनाउँने केहि समयको लागी मात्र रहेछ मेरो पनि त्यस्तै भयो । यो मायाको खेलमा कुनबेला के हुन्छ कसैलाई पनि थाहा नै नहँदो रहेछ कतिबेला खुसीको बहार आउँछ कतिबेला दुःख र पिडाको आगमनले आँखा बाट आँसुको धारा बग्छन् थाहा नै नहुँदोरहेछ । प्रत्यक दिनहरुमा आफुले सोच्दै नसोच्चेको कुरा र घटना हरुको सिकार बन्नु पर्दोरहेछ । कुन बेला के हुन्छ कसलाई के थाहा सबैले आफ्रनो भबिष्य देख्ने भएको भए आफु प्रतिको नराम्रो पक्षहरुलाई बँदलेर सधै खुसीको जिन्दगी बिताउँथे हाला । तर के गर्नु भाबिले छैठौ दिनमा के लेखिदिएको छ त्यो त सबैले भोग्नु पर्दोरहेछ कसैले पनि सोच्चेको हुँदैन्न रहेछ । मलाई पनि त्यस्तै समस्याहरुले जेलिसकेको थियो हिजो उनैले भन्ने गरेको कुराहरु मैले गर्नु भन्दा पहिला उनले नै गरेर देखाईन मैले छोड्नु भन्दा पहिला सिमरनले नै मलाई छोडेर म बाट टाढा भाग्ने तरखर गरी तर मैले केहि पनि भनिन भन्नुको पनि के नै अर्थ थियो र मैले त सिमरनलाई सच्चा दिलले माया लगाएको थिए । फेरी मायामा प्राप्ती र त्याग दुबै हुनु जरुरी छ । मैले प्रप्ती मात्र हेरेर पनि हुँदैन्न आफुले माया गर्ने मान्छेलाई खुसी दिनको लागी आफ्रनो केही खुसीहरु गुमाउँनु एउटा सच्चा प्रेमीको कर्तब्य हो भन्नेझै लाग्यो त्यसैले मैले सिमरनलाई केहि भन्न चाहिन्न । फेरी मैले भन्नु पर्ने कुरा नै के थियो र सिमरनले पनि त पढ्ेकी छे मैले जतिनै सिमरनले पनि बुझन्न सक्छे । मैले सिमरनलाई बुझाउँन पर्ने केहि कुराहरु छ जस्तो पनि लागेन अस्ती मैले मन पराएरको थिए छोड्र जाँदा त मैले केहि भनिन भन्ने हिजो उसको खुसीले आई फेरी छोडे्र गई त म के गरु । उनलाई भन्ने कुनै शब्दनै अब म सँग बाँकी थिएन । के गर्ने मनमा कुनबेला कस्तो तरङग आउँछ र चेतनाले के गराउँछ कसैलाई पनि थाहा हुँदैन्न रहेछ । मलाई पनि त्यस्तै समयचक्रको जालले जेलिसकेको थियो । सिमरनले त समय अनुसार आफुलाई परिर्वतन गर्न सक्की तर मैले आफुलाई समय अनुसार कहिले पनि आफुलाई परिर्वतन गर्न सकिन्न । सिमरनले मलाई फेरी छोड्ेर गए पनि मेरो दिलले उनलाई छोड्न मानिरहेको थिएन । म उनकै सम्झनामा बस्न बाध्य थिए । उनको यो बुझीनसक्नुको नौटङकी मायालाई भुल्नको लागी धेरै प्रयास गरिरहेको थिए तर के गर्नु जतिनै प्रयास गरेपनि सिमरनलाई यो दिलबाट हटाउँन भने सकेको थिएन । मेरो मुटुको प्रत्यक धड्कनले उनकै नाम लिईराखथ्यो ।

मेरो कथा भाग ४

समय आफ्नै गतिमा अगाडी बढीरहेको थियो । म पनि आफ्ना मनमा भएका पिर र बेदना हरुलाई आत्मसाथ गर्दै त्यही समयको गति सँगसँर्गै आफ्नो जीवनको यात्रालाई अगाडी बढाईरहेको थिए । केही खुसी हुने प्रयास गर्दै थिए । सिमरन र म बिच कुराकानी नभएको पनि आज बर्ष दिन भैईसकेछ । सोच्थे उनले त मलाई भुलिसकिन होला तर मैले त अझैपनि उनको मायालाई भुल्न सकको थिएन । धेरै कोशिस गर्छु मनलाई सम्झाउन तर मन नै मान्दैन अझैपनि उनले गरेका कुराहरु मेरो मानसपटलमा गुञ्जीरहन्छ रातीको भोक र निद्रा सबै हराएको छ कसैका अगाडि हाँस्न पनि सक्दिन न रुन नै जिउँदो लास सरी बाचीरहेको छु । घाम लागे पनि , पानी परे पनि, फुल फुले पनि फुल झरे पनि उनको सम्झना हरपल आइरहन्छ । मलाई कतै हावा चल्नु हुदैन । उनको मायालु यादहरुले मलाई बार बार स्र्पश गरीरहन्छ । आफ्रनो यो अस्थिर मनलाई हर पल हर क्षन समालने कोसीस त गर्छु तर सक्दीन । उनको मायाले चर चर चिरीएको मुटूको प्रत्यक धड्कन सिरीप आजको दिन सम्म उनकै नाममा समर्पित थियो । जब उनको सम्झनाले मेरो मुटुको धड्ंकन बढन्न थालथ्यो म आफुलाई समालन सक्दिन थिय । र मैले आफ्नो अबस्थालाई स्थिर राख्नको लागी मैले त्यही मदिरा र चुरोटको साहेता लिने गर्थे । यो मायाको नसा पनि अपारको हुँदोरहेछ बोतलको नसा त के हो र यो मायाको नसा त बोतलको भन्दा सयौ गुणा ठुलो हुँदोरहेछ । तर के गर्नु मनमा जतिनै पिडा र बेदना भएपनि अरुको अगाडी हाँस्नु पर्दोरहेछ । त्यही बिबसताले गर्दा साथिभाई र ईस्टमित्रहरुको अगाडी म आफु खुसी भएको बाहाना बनाउँनको लागी हाँसेको नौटङ्की गनु पथ्र्यो । यसरी नै सारा दिनहरु बिताउँदै अगाडी बढ्दै गए । एक दिन मेरो मोबाईलमा फोनको घण्टी बज्यो मैले हेर्दा सनध्याको फोन थियो । त्यही सनध्या जो सिमरनको दिदी थीई । सनध्या मेरो स्कुल पढ्दाको धेरै मिलने साथि हो र आज पनि हामी त्यतिनै मिलछै । हामी स्कुल पढ्दा एक अर्काको कुरा खुलेर गर्थेउ । सनध्या स्कुलकै एउटा साथि रविनलाई मन पराउँथि , प्रेम गर्थि र उनिहरु बिचमा हुने गरेका कहिले खुसीको कहिले बेखुसीका  सबैकुरा म सँग भने गर्थि । त्यसले म सँग बिहे गर्दैनरे त्यसको त अर्कै केटी छे रे हो त्यही सँग बिहे गर्छरे अब म के गरु । यस्तै यस्तै कुरा गर्थि अनि म रविनलाई भेटेर सोध्थे तैले किन यसो भनेको सनध्या रोईराखेको छे त के सनध्यालाई माया गर्दैनस । अनि रविन केही बोल्दैनबोली गएर फकाउँथ्यो । अनि उनिहरु खुसी देखिन्थे मलाई पनि केही खुसीको अनुभुति हुनथ्यो । आखिर सनध्याकोे प्रेम पनि सफल भयो । सनध्याले s l c दिएको बर्षनै प्रेम बिबाह पनि गरी । म सनध्याको घरमा प्रत्यक हप्तामा एक चोटी पुग्थे । तेतिबेला म अलि कामको बेस्थताले गर्दा जान पाएको थिएन । त्यसैले फोन गरेको होला जस्तो लाग्यो मैले फोन रिसिभ गरीन । फेरी पनि फोन आएपछि केही भए जस्तो छ केही अफटेरो परेर फोन गरेजस्तो लाग्यो मैले फोन रिसिभ गरे । सनध्याले मलाई तुरुनत आनको लागी आग्रह गरी । म जुनबेला काममा अलि बेस्त थिए । किन मलाई सनध्याले एकासी बोलाई मलाई केही थाहा भएन । मैले आफ्रनो सबै काम छोडेर म सनध्याको घर तिर लागे । जुनबेला सनध्या र रविन बनेपा बस्थे भने म चै काठमान्डौ बस्थे । सनध्याले मलाई बोलाएको दुई घण्टा पछी म उनिहरुको घरमा पुगे म पुग्दा सनध्या मात्र थिई घरमा रविन काममा गएको रहेछ । अनि मैले सोधे किन बोलाएको मलाई के  काम हो तेस्तो फोनमा भन्न नहुने । सनध्याले केही बोलीन र एकछिन पछी भनि आईज माथि बरानडमा बसेर कुरा गरैला । हामी बरानड तीर लाग्यौ । जब म बरानडमा पुगे मैले त्याँहा सोचदै नसोको कुरा देख्न पुग्य । त्याँहा मैले एकासी सिमरनलाई देखे अनि म छागा बाट खसेझै भए । सनध्याले भनि यही हो कुरा यही भन्न बोलाएको हो तलाई । यति भनेर सनध्या फेरी तल झरी अब म के गर्ने के अलमलमा परे केही बोलने आट गर्न सकिन के भनेर बोलने के बोलने । सिमरन सँग बोलने आट म मा भएन र उनले पनि बोलने कुनै संकेत गरेजस्तो लागेन । हामी तल कोठामा आएऊ । मैले सनध्यालाई म घर फर्कने कुरा गरे तर सनध्याले खाजा खाएर सँगै जानु भन्ने कुरा गरी । खोई मलाई के भएको थियो तेतिबेला म जन्छु भनेर बाहीर निस्के । म घर पुग्दा बेलुकीको छ बजिसकेको थियो । खाना खाएर सुतने बेलामा मैले सनध्यालाई फोन गरे सनध्या र रविन सँग केही कुरा गरेपछी थाहा भयो । मलाई बोलाउँन सिमरनले नै लगाएको र फोनमा बोलाएको नभनु मैले बोलाएको भन्यो भने म आउँदिन भनेर नभन्नेको रहेछ । केहीबेर कुरा गरेपछी केही कुरा थाहा भयो । मलाई एकचोटी सिमरनलाई फोन गर्न मन लाग्यो मैले सिमरनलाई फोन लगाए फोन लाग्यो ऊताबाट फोन पनि रिसिभ भयो । आज फोनमा सिमरनको नै आवाज सुनियो अनि मैले सोधे आज मलाई किन बोलाएको अनि किन केही नभनेको के काम थियो कि । उताबाट समिरनले भनिन मलाई एकचोटी भेटन मन लाग्यो केही कुरा गने सोच थियो । यस्तै यस्तै केही कुरा भयो । अनी हामीले फोनबाट बिदा लियौँ ।

मेरो कथा भाग ३

                          कसम तिमिलाइ कदापि रोक्ने छैन म । तिमि सँग हुदाका ति मयालु यादहरु मलार्इ छोडि, अरु सबै लिएर जाउ । आउने छैन म तिमिलाइ दुखाउनअब तिम्रो जिन्दगिमा । सँगै खएका कसमहरु सँगै देखेका सपनाहरु भताभुंग भएरछरिएका छन । भयो अब बटुल्न कोसिस पनि गर्दिन म, र तिमि पनि नगर । अब बिना लक्क्ष्य बिना सपना र बिना खुसि बाच्नु छ मैले ।। तिमि अब नयाँ लक्ष्य बनाउनु ,नया सपनमा रमाउनु, नयाँ अनि सुखि जिबन ज्युनु । मेरो प्राथना छ भगवन सँग। हो सिमरन तिमिलाइ सदैब खुसि मिलोस, अनि सफ़लता पनि यसरी उनकै सम्झनामा भगवान सँग उनकै सफलता अनि खुसीको कामना गरीरहन्थे उनले मेरो माया मारेपनि मैले माया मार्न सकेको थिएन । म बिना लक्ष्य बिना सपनाको भैसकेको थिए । र पनि यति चै थाहा थियो म समयको गति सँगै अगाडी बढ्नु पर्छ । त्यसैले मैले आफ्रनो जीवनको यात्रालाई  पनि त्यहि समयको गति सँगै अगाडी बढाउँदै गए । जुनबेला समिरनले मलाई छोडेर गएको पनि मैहिनौ महिना बितिसकेको थियो । तर पनि मैले उसलाई माया मार्न सकेको थिएन । आखिर सिमरनमा के थियो र मैले माया मार्न सकिन । यस्तै यस्तै कयौकुराहरुले मेरो मन , मस्तिसक , बिचार अनि सोचमा डेरा जमाईसकेको थियो । जस्को माया मार्नको लागी मैले नराम्रो पक्ष हरुलाई अगाल्दै गए कि अब मैले एक हातमा  बिएरको  बोतल त अर्को हातमा चुरोटका खिल्ली यसरी दिन दिन कुलतमा फस्दै गए । मैले सिमरनलाई भुल्नको लागी बिएर र चुरोटको साहारा लिए तर त्यो पनि सफल हुन सक्केन । मदिराको नसामा पनि उनको नाम मेरो मन , मस्तिसक , बिचार अनि सोचबाट हटाउँन सकिन । यसरी मेरो बिग्रदो अबस्था देखी म मात्र हैन मेरा साथिहरु पनि म भन्दा बढि दुःखी भएको थिए । एकासी  मलाई मेरो साथि राजले म सँग भन्यो हेर त आफु त दुःखी छसछस तैले गर्दा हामिलाई पनि कति दुःखी बनाउँछस । अब म सिमरनले तलाई छोड्नुको कारण सबै पत्ता लगाउँछु । उसले मलाई भनेको कुरापनि ठिक लाग्यो । म पनि अब त्यस्तै चाहान्थे । सिमरनले मलाई छोड्नुको कारण के हो । यो कुराको पत्ता लगाउँनु थियो । त्यसको केही दिन पर्छी पूर्ण राजले भन्यो आज त सँग केहि कुरा गर्नु छ  आज हामी पशुपतिनाथको मन्दीर जाऊँ अनि उत्तै बसेर कुरा गरौला । हामी खाना खाएर पशुपतिनाथको मन्दीर तिर लाग्यौ । हामी पशुपतिको जङगलमा बसेर कुरा गर्न थाल्यौ राजले कुरा सुरु गप्यो कुरा सिमरन सँग सम्बन्धीत थियो । मलाई त्यति बेला राजले भन्दै गप्यो म सुन्दै गए समय धेरै बितिसकेको थियो हामी कुरा गर्न थालेको पनि ३ घण्टा भएछ । चुरोटको ठुटो बाट निस्केको धुवालाई मुखबाट बाहिर फ्रयालदै राजको भन्दै गरेकाकुरा सुन्दै बसे । त्यतिबेला बल्ल मलाई थाँहा भयो उनले मलाई छोडेको हैनरहेछ । उनी एउटा बाध्यतामा परेर यो सबै कुरा गर्न बाध्य भएकी रहिछीन् । उनले मेरो जीवन बचाँउनको लागी यो सबै गरेको रहेछ । उनको घर परिवारमा हाम्रो सम्बन्धको बारेमा सबै थाहा भएपर्छी उनलाई घरमा बार बार गाली गर्न थालेछन् । उनको बाबुले उनलाई भने गरेको थियो रे तेरो रिदम सँगको सम्बन्ध छोड्ने भए छोड् नत्र तेरो  रिदमलाई मारीदिन्छु । यसरी पटक पटक उनको बाबुले उनिमाथि दिएको दबाबको कारण उनले मलाई यसरी एक्लो बनाउँन बाध्य भएकी रहिछीन् । यसरी यो सब कुरा सुन्नेपर्छी मेरो मनले खोई के सोचो के मलाई फेरी 

 सिमरनलाई फोन गर्न मन लाग्यो । मैले फोन निकाले र सिमरनको नम्बर दबाए फोन त लाग्यो । उताबाट पनि फोन रिसिभ भयो । आज पनि फोनमा सिमरनको हैन सिमरनको ममिको आवाज सुनिया । अब म के गर्ने के अलमलमा परे आजसम्म म सिमरनको ममि सँग बोलेको थिएन । मैले केहि नबोली फोन काटीदिए । नहुने कुरा कहिबाट पनि नहुदोरहेछ ।  यसरी समयले मात्र हैन म सँग त्यो निष्टुरी भगवानले समेत मेरो खुसी देख्न चाहेन । आखिरमा मैले त्यस्तो के पाप गरेको थिए र । मैले आफ्रनो माया पाउन सकिन । 
  

मेरो कथा भाग २

मान्छेको जीबन मा धेरै ईच्छा र आकाङ्क्षाहरु हुन्छन ति ईच्छा र आकाङ्क्षा पुरा गर्नका लागि आफ़्नो घर परिवार, साथि(भाई अनि आफ़न्तहरु सबैलाई बाध्यताबश बिर्सिनुपरेको छ । भेट हुँदा सबैको मनमा हर्षले सिमा नाघ्छ, अनि छुट्टिनुपर्दा सबैलाई नरमाईलो पनको अनुभव हुन्छ ।नरमाईलो हुनुपनि स्वभाविक हो, किनकि छुट्टिएपछि केहि भर हुन्न, भोलि फ़ेरि कहि कतै भेट होला नहोला भन्न सकिन्न किनकि जीबनको कुनै भरोसा नै हुन्न । हो म याँहा त्यँही मेरो कथाको बारेमा भन्दै छु । जस्को नाम आजसम्म पनि मेरो नसा नसामा छ । जुन बेला म घुम्मनको लागि साथिसँग गएको थिय । बाटोमा एकासी  उनि सँग भेट भएको थियो ।  ऊ आफ्नो दिदिको साथमा थिईन । फेरी यो कस्तो अचम्म भयो । ऊनको दिदि त म सँगै पढ्ने साथि हो । त्यसैले मलाई उनिहरुसँग कुरा गर्न कुनै आपत्ति थिएन । हामी कुरा गर्दै अगाडी बढेउ । बिस्तारै बिस्तारै हामी बिच पनि केहि कुराहरु हुन थालो । कुरा गर्दा गर्दै के भयो के एकासी म त ऊनको नाम सोध्न पुगेछु । ऊनले पनि केही लजास्पद पाराले आफ्नो नाम बताईन । हो मलाई बल्ल थाहा भयो ऊनको नाम सिमरन थियो । हो सिमरन । सुन्दा केटाको जस्तो लाग्छ । तर होईन ऊनि त केटी थिईन । यसरी हामी बिच एकअर्काको परिचर्य सँगसँगै अनेक कुराहरु हुदै गयो । तर कुरा भने अनौपचारीक थियो । म केही सोध्थे सिमरन जवाफ दिन्थीं सिमरन केही सोध्थी म जवाफ दिन्थें,

वस,हामीबीच कुनै विषयलाईलिएर कुनै खाले वहस नै भएन । जब दिनहरु बिदै गए हामी पनि एकअर्का प्रति नजिक हुदै गएऊ । अब म पनि यो चाहान्थे कि अब ऊनि सधै मेरै सामुन्ने होस । याँहा सम्मकी टाढा हुदाँपनि बोलीको माध्यम बाट तिर्सना मेटन् पर्ने । यसरी हामी बिच एक अर्काको सम्झनामा घन्टौ घन्टा आवाजको तरङग बाट कुरा हुन्ने गथ्र्यो । यसरी समयको छालले बगाउँदा बगाउादै मलाई यसरी यती मिठो ठक्कर दियो की त्यो क्षेन मैले आज सम्मनि बिर्सन सकेको छैन् । हो त्यो ठक्कर सिमरन सँगको ठक्कर । त्यतिबेला म यति खुसी थिए जुनबेला हामी प्रेमको जालमा परीसकेका थिएउ । समय पनि निकै अघि बढिसकेको थियो । सिमरन मेरो जीवनमा आएको पनि दुई बर्ष भईसकेको थियो । जुन  समयमा म s.l.c को तयारी गरीरहेको थिए । s.l.c परीक्षा  सकेर म पनि काठमान्डौ छिरे । जँहा उनि बसने् गर्थिन उनि उही सिमरन । म काठमान्डौ गएको केहिदिन पछि सिमरन सँग भेटघाट पनि भयो । यसरी हाम्रो भेटघाटले धेरै लामो साथ पाउँन सकेन । जुनबेला  फोनमा कुरा गर्दै थियौ । त्यतिबेला सिमरनले रुदै भनेकी थि अब मलाई कहिले पनि नसम्मझनु र फोन र म्यासेज पनि नगर्नु । हामी बिचको सबै सम्बन्धलाई बिसीएर तपाई नयाँ जीवनको सुरुवात गर्नु । यसरी कुरा गर्दा गर्दै कुरा गर्न थालेको पनि दुइ घण्टा भईसकेको थियो । ऊनले फोन राख्नुभन्दा अगाडी मलाई भनेको थियो अब तपाईले एउटा यस्तो मान्छे खोज्नु जसले तपाईलाई मैले भन्दा धेरै माया दिनेहोस । यती भनेर ऊनले फोन काटीदिन मैले पूर्ण फोन लगाए तर फोन लाग्न सकेन्न त्यतिबेला सम्म सिमरनले मोबाईलको सुईच बटम दबाईसकेको थियो । त्यो दिन त्यतिकै बित्यो । मनमा अनेक कुराहरु खेलीरहेका थिय कतिबेला निदाए थाहा नै भएन । भोलीपल्ट उठदा बिहानीको आठ बजीसकेको थियो । मैल पूर्ण फोन उठाए र नम्मर दबाए फोन त लाग्यो खुसी भए तर खुसी हुनु मात्र भयो फोन उठाउँने सिमरन थिईन फोनमा उसको आमाको आवाज सुनियो मैले केही नबोली फोन राखिदिए । जुनबेला  म पाटन हाई स्कुलमा कक्षा एघारमा अध्यन गर्दै थिय । तर मैले मेरो पढईलाई पूर्णता दिन सकिन्न । घरमा पनि बस्न मन नलागेपछि म साथिहरुकोमा गए ।  मैले सोचेको पनि थिएन मलाई सिमरनले यति सम्मको घात गर्छे मलाई धोका दिन्छे । सोचे जस्तो नहुदोरहेछ जीवन यदि हुदोहो त कसैले पनि रुन पर्दैन थियो होला सोचेका सबै सपनाहरु पुरा  हुन्थेंहोला । मैले जस्तो कहिले पागल सरी हाँसेको हाँर्सै त कहिले लाटो सरी मौन बस्नुपर्ने यो पृथ्वीको भार सरी बोझील्ला जिन्दगी जिउन पर्ने थिएन होला । हो जिउन पर्ने थिएन होला । त्यो बेला मलाई म आफ्रैले समालन्न सकिरहेको थिएन । अर्धचेत जस्तो भएर सहरका गल्ली गल्ली भौतारीरहेको थिय । मैले आफ्नो पढईलाई पनि पूर्र्णता दिन सकिन्न मैले आफ्नो अबस्थालाई कहिलेपनि पहिलेकै अबस्थामा राख्न सकिन्न । बार बार सिमरनको सम्झनाले सताई राखेको थियो ।
                                   उसको सम्झना बाहेक अरु केही थिएन म सँग केबल थियो  त उहि सिमरनको सम्झना
                                                                                                         हो उहि सिमरनको सम्झना ।।।

मेरो कथा भाग -1

                                                   
                                                             जब म सानो थिए मलाई जुन बेला कुनै कुराको आभास थिएन । र म समयको गति सगैँ अगाडी बढिरहेको थिए र दिन प्रतिदिन समयको गती सँगै केहि अप्ठरा अप्पतारीला  जीवन यात्रा गरीरहेको थिय । यी यात्रा हरुमा कतै ठेस लाग्छ कतै ठकर अनि कतै ओराली झर्नपर्ने त कतै उकाली चढ्न । यस्तै यस्तै समस्या हरुलाई आत्मसाथ गर्दै अगाडी बढीरहेको थिए । हो म याहाँ भन्दै छु मेरा कथा मेरा भोगाई हो वास्तविक जीवनका मेरा भोगाईहरु । समय त्यस्तो चिज रहेछ जस्लाई कसैले रोक्न नसक्ने अनि छेक्न पनि । आज मलाई त्यही समयको छालले  बगाउँदै बगाउँदै कहिले गाउँघरको पाखा पखेरा अनि कहिले सहरका अपरिचीत ब्यतिसगँको ठक्कर त कहिले आफ्नै साथीभाई र ईस्टमित्र बाट पाएका तुच्छ बचन अनि ब्यबहारको सामना गर्दै समयको गति सगैँ आफ्ना अमुल्य समयलाई अगाडी बढिरहेको थिए । यीनै समयको गतिलाई अबलम्बन गर्दै आफ्ना कार्यहरुपनि अगाडी बढाईरहेको थिए । थाहा थिएन मलाई समयको गतीसगैँ म पनि ठुलो भईसकेछु । हो ठुलो । आज म कक्षा आठमा  पढ्ने भएछु । अनि मेरा बिभिन्न शारिरिक तथा मानसिक  रुपमा पनि परीर्वतन हुन थालीसकेको थियो ।

                                                                                                वास्तवमा सोचे जस्तो हुन्नरहेछ जीवन । आज म तिनै साथिभाई हरुसँगको साथ भन्दा टाढा हुन पर्ने अबस्था आएको छ । हो यो समय जाली रहेछ । अनि छलकपट पनि । हो हिजोको ती साथिहरु सँग गरेका ती रमाईला कुराकानी अनि हाँसखेल  गर्ने समयको अनत्य भएजस्तो लागिरहेको थियो । तर म गलत रहेछु मैले सोच्चे भन्दा फरक भईदियो । मैले त्याँहा  तिनै साथिहरु जस्तै साथ र माया दिने साथिहरु पाए । जुन बेला म कक्षा नौ को अध्यन गर्ने क्रममा थिए । तर मैले ती मेरा पहिलेका साथिहरुलाई कहिले पनि बिर्सन सकेको थिएन । र म बेला बेला घर पनि जान्थे । र म घर गएपनि घरमा कहिले बसदिनथे म तिनै साथिहरुको घरमा पुग्थे । र मेरा दिनहरु उनिहरुसँगै बिताउने गर्थे । यिनै जीन्दजीको यात्रा गर्दा गर्दै कति सँग घनिष्ट नाता जोडीयो भने कति सँग छेनिक । हो बेलाबेलामा मेरा साथिहरुले भने गर्थे । याँहा यस्तै हुन्छ के गर्ने कुनबेला कोसँग भेट हुन्छ थाहा नै हुदैन्न । आज मेरो जीबनमा पनि उनिहरुले भने जस्तै भएको छ । यीनै जीवनको यात्रा गर्दा गर्दै मैले पनि धेरै ब्यतिहरुसँग आकस्मिक भेटघाट र चिनजान भएको थियो । यसैक्रममा मेरो त्यो ब्यतिसँग भेट भयो जस्लाई मैले आजसम्म पनि बिर्सन सकेको छैन् । जस्को नाम आज पनि मेरो प्रत्यक मुटुको धड्कन सँग मेरो प्रत्यक नसा नसामा बहगीरहेको छ । हो प्रत्यक मुटुको धड्कन अनि मेरो प्रत्यक नसा नसामा उसकै नाम छ ।

गन्तव्यविहिन यात्रा

                                          म तिम्रा भावनाहरु,तिम्रा अनुभवहरु र तिमीले म प्रति देखाएका स्नेयका लहरहरु कहिलेकाहि मन सम्म आएर यति छुन्छनकी म व्याक्त गर्नै सक्दिन त्यसैले त पल–पल,हरेक पल, हरेक क्षण यी मेरा मन मस्तिस्कमा तिमी नै तिमी मात्र घुमीरहन्छेउ मात्र तिमी नै।मान्छे तितो स्विकार गर्दैनन् तर बाच्नका लागी तितो पनि चाहिदो रहेछ,मान्छेको जिन्दगी एउटा फुल जस्तै हो।हुरीबतास सहनु पर्छ, त कहिले हतसमै झर्नु पनि पर्छ।घाम र पानीमा अडेको जीन्दगानीको कथा यहि हो।एक मुठि सास लिएर हिड्नु पर्ने जीन्दगी अति कठिन छ,आज बल्ल अनुभव गर्दैछु,चढ्नु पर्ने छ विशाल पाहाडहरु,उकालीहरु यहाँ ओरालीहरु छन,भञ्याङ्हरु छन्,चौतारीहरु छन।कसैको साथ पाएर हिडिरहे कति रमाईलो हुन्थ्यो होला जीन्दगी तर एक्लै हिडदा उकालीहरुमा,ओरालीहरुमा र जङ्गल र अप्ठाराहरुमा सारै गाह्रो हुदोरहेछ।अर्थहिन जीन्दगीको भूमरीबाट आज एक्लो भएको छु।खित्का छोडेर पनि हाँस्न नसकिने भएको छु,बानी परेको छ झोक्रिएर बस्ने,एक्लै–एक्लै उदास भएर बस्ने।छतको पुरानो गमलामा फुलेको फुल जस्तै उदास छु म उजाड छु म।तपाई नडराउनुस हाम्रो माया सफल भएरै छाडछ, उ यसै भन्थी । म पनि भन्थ्ये तिम्रै अनुरोधमा म तिमीसँग प्रेममा र तिम्रै बाटोमा हिडेको हु ।।। यदि तिमीले मलाई छाडेउ भने तिमीलाई साह्रै ठुलो पापलाग्नेछ, यति भन्न नपाउदै उ रुन्थी र भन्थी हेर्नुहोस, यसरी छाड्ने र माया नगर्ने भए किन तपाई सँगयत्रो कुरा गथ्र्ये । मलाई पनि उसको यो करामा विश्वास लाग्थ्यो र अझै उ प्रति प्रगाढ मायापलाएरआउथ्यो फुत्त निस्कने अनियन्त्रित सम्झनाको पुरानो ढोकाबाट यादका बारातहरु हिडाल्दै जीन्दगी जब कसैको सामिप्यमा पुग्छ मान्छेको वास्तविकभन्दा पृथक प्रेम र आस्थाको मात्र संसार बन्दोरहेछ । त्यतीबेला जब प्रेममा मान्छे त्यसको गहिराई सम्म पुग्छ त्यत्तिबेला उसको कल्पनाको वरिपरी
त्यहि व्याक्ति हुन्छ, जसलाई उसले ह्रिदयमा राख्छ । मैले पनि उसलाई आँखामा राखे, ह्रिदयमा राखे, मनको ढुकढुकीमा, सपनामा राखे, उसकै यादमा हरपल जीहिराखे।।।।।खादा ऊ ,बस्दा ऊ ,हिडदा ऊ हरपल ऊ नै घुम्न थालेकी थिई मेरो नजरमा काम गर्न थाल्थे त काम गर्ने टेबुल वरिपरी पनि छाया बनेर पछ्याईरहन्थ्यी । मैले
गल्ती गरेकी सहि गरे मलाई थाहा भएन, उसैले देखाई मेरो मरीसकेको प्रेमको बाटोलाई जीवित गराएर,हराएका मायाका सौगात हरुलाई बटुलेर राख्ने साहास प्रद्यान गरी , बाटो बिराएर भौतारीरहेको बटुवालाई सहि मार्गनिर्देशन देखाएर हिडाउने काम गरी ।।।।।।। । यस्तै यस्तै गर्ने उसले मेरो मन यसरी जीतेकी थिई कि म उसको अगाडि घुडा टेकी उभ्भिन बाध्य भएको थिए । म उसलाई तिम्रो सौन्दर्यताबाट डुब्दा–डुब्दै म तिम्रो मनको गहिराईसम्म पुगीसके , तिमी जति राम्री छौ त्यती नै शिलस्वभाव की पनि त्यसैले त म तिमीलाई मन पराउछु यसै भन्ने गथ्र्ये उ पनि मख्ख परेर सुनिरहन्थ्यी । यसै गरी हाम्रो माया निरन्तर अगाडि बढ्दै थियो हामी कहिले फोन बाट, कहिले इन्टरनेटबाट, कहिले एस।एम।एस बाट दिनहुजसो कुरा गरीरहन्थ्यौ उ भन्थ्यी । तपाईलाई मेरो परिवारले पृथक गर्न खोज्लान तर तपाई नडराउनु तपाई यसको सामना डटेर गर्नुहोस म छु तपाईको साथमा छु । हो यसै भन्ने गर्थी

जब यादहरु, सम्झनाहरु मन भरी छताछुल्ल पोखिएर बग्न खोज्छन,यादहरु भरभराउदो परागमा उजेलिदै आफैभित्र आगो बनेर बोल्छन फेरी ज्वारभाटा जस्तै उड्छन मनका पिडाहरु र बग्छन आँखाका गगाजलहरु।।।।।।।।।।।।।।मन दुखेको धेरै भयो जस्तो लाग्छ,लाग्छ मेरो प्रेममा कसैको आँखा लाग्यो क्यार,अचानक जुन छर्र्दै हिड्ने चन्द्रमा मा कालो बादल छायो,तुफान चल्यो,एकाएक सुनौलो ठाँउमा अँन्धकार छायो जुन पनि कालो लाग्दो रहेछ मन दुखेपछि,मन खुसी भएपछि औसीको रात पनि पुर्णिमा बन्दो रहेछ तर साथीहरु त्यहि मन दुखेपछि पुर्णिमाको जुन पनि औसीको रात जस्तो लाग्दो रहेछ।उसले त फोन बन्द गरी म छक्क परे हिजो त्यहि केटिले रुदै भन्ने गर्थी तिमी भन्दा सुन्दर केटा मैले देखेकी छैन,तिमी कती सुन्दर छौ म तिमीलाई जीन्दगीमा यति धेरै माया दिन्छु जुन कसैले आज सम्म कसैलाई दिन सकेको छैन,म तिम्रो ह्रिदयकी राजकुमारी भएर बस्न चाहान्छु,मलाई छिट्टै आफ्नो बनाउनु,म तपाई बिनाको जिन्दगी एक पल पनि जिउन सक्दिन,भनेर घन्टौ फोनमा रुने त्यहि केटि ले आज यसरी लात हानेर गई म कल्पना पनि गर्न सकिरहेको छैन ।।।।।।।।।।। म त अझै पनि उसको मायालाई भुल्न सकेको छैन धेरै कोशिस गर्छु मनलाई सम्झाउन तर मन नै मान्दैन अझैपनि उसले गरेका कुराहरु मेरो मानस पटलमा गुञ्जीरहन्छ रातीको भोक र निद्रा सबै हराएको छ म कुन लक्ष लिएर विदेश पसेको थिए आज ति सबै लक्षहरु लाई भुलेको छु , कसैका अगाडि हाँस्न पनि सक्दिन न रुन नै जिउदो लास सरी बाचीरहेको छु घाम लागे पनि , पानी परे पनि, फुल फुले पनि फुल झरे पनि तिम्रो सम्झना हरपल आइरहन्छ । मलाई कतै हावा चल्नु हुदैन तिम्रो मायाले स्पर्श गरीरहन्छ , कतै बस्थीमा बत्ती बोल्नु हुदैन तिम्रो छायाले अचक्ली रुहाउछ मलाई , घाउ त तिम्रो अनुपस्थीमा पो दुख्दो रहेछ भागेर कहाँ जानु तिमीले नडो¥याहेको बाटोमा त म हिडनै जानेको छैन , कस्ता गहिरा र कस्ता अमीर छाप छोडेका तिम्रा यादहरु अझैपनि मानसपटलमा गुञ्जीरहन्छ । मलाई त लाग्छ

                                                        जीन्दगी एउटा यात्रामा अनवरत भुलीरहने सम्झनाका कायाहरु हुन जब–जब जीन्दगीको गोरेटोहरुमा हिड्दै जान्छु पछाडितिर फर्केर हेर्छु ति हरीया फाटहरुमा तिमीले
रोपेका मायाका घासहरु कति बाक्ला भएका रहेछन फर्केर जाउ समयले दिदैन अगाडि बडौ अनकन्टार  रात छिप्पीसकेको छ ,उकाली चडेर कहाँ बास बसिने हो ठेगान छैन , पल–पल पछाडि फर्कन्छु तिमीले गरेका बाचाहरु यादका बारात बनेर आउछन कहिलेकाहि त लाग्छ जीन्दगी यति नै हो । सपना भनेको यहि रहेछ मान्छेले जीन्दगीलाई बिपना हो भन्ठन्छन तर वास्तवमा जीन्दगी सपना नै रहेछ बस सपना नैमैले जीन्दगी बाँच्नु पर्ने त धेरै छ तर लाग्छ धेरै बाँचीसकेको छु , लाग्छ मजाक बाँच्दै छु , भोलीको सुन्दर संसार निर्माणमा म वर्तमान खनेउदै छु , एक प्रेम पत्र कोर्न नपाउने म शिशिरको पिपल पत्र जस्तै भएको छु थकित चेहेरा रपराजित जीन्दगीको कथा भित्र संम्भावनाका विशाल सपनाहरु बोकेर म गन्तव्यविहिन यात्रामा हिडिरहेको छु म हिडिरहेको छु ।

बिवश मेरो कथा छ,

आँसु पिएर बाँच्ने, बिवश मेरो कथा छ,

जलेछु भित्र भित्रै, छाती भरी व्यथा छ ।

                                                                                                                                 सन्देश                            माथिका हरफले मेरै जीवन कहानी शब्द शब्दमा बोलेको छ । जिन्दगीलाई केस्रा केस्रामा केलाउँदा आफैलाई सोध्न मन् लाग्छ के  यो पनि जिन्दगी हो र र  भड्किन खोज्ने मनलाई बहलाउन सोचे जस्तो हुन्न जीवन खोजे जस्तो हुन्न जीवनु भन्न मन लाग्छ । सत्य हो । सोचे जस्तो, खोजे जस्तो जीवन हामी सबैको कहाँ हुन्छ र  यदि सबैको जीवन सोचे जस्तै हुँदो हो त मान्छेहरू किन रुन्थे । सोचे जस्तो जीवन नभएकै कारण समय समयमा सुन्दै मुटु खाने घटनाहरू हाम्रो समाजमा घट्छ । सायद मैले अलिकति ढिला गरेको भए म पनि त्यस्ता खाले घटनाको रचनाकारमा आफ्नो नाम दर्ता गराउन पुग्ने थिए होला । घाउ बिनाको चोटमा भक्कानिदै मुटु दुःखेको पल, मेरो मनमा पनि त्यस्तो अनर्थ गर्ने रहर जागेर आएको थियो । हुन त जीवन भोगाइसँग सन्तुष्ट नहुने सबैले देह त्याग गर्नै पर्छ भन्ने छैन । मेरो भोगाइले यस्तै भन्यो । स्वप्नील संसारमा औंसीको कालो रात आउँदा मलाई त्यो बाटो प्यारो लागेको थियो । पटक, पटक मेरो आत्माले मलाई त्यही बाटो हिँड्न अभिप्रेरित गर्दथ्यो । जीवनदेखि अघाएर भनौं या हार मानेर । मैले हिड्न खोजेको गोरेटो वास्तवमा गलत रहेछ ।

आज म आफैंप्रति गर्व गर्छु । मैले त्यो पल सही निर्णय लिन सकेकोमा । धन्यवाद दिन्छु मलाई त्यो पलमा साथ दिने मेरा आत्मीय मित्रलाई । कुरै कुरामा हितैषी मित्रले एक दिन भनेका थिए । आत्महत्या गर्नु त महापाप हो । मलाई पनि त्यस्तै लाग्यो । त्यसपछि बल्ल मेरो दोधारे मन काबुमा आयो । मैले गलत गर्नबाट आफूलाई जोगाए । मैले जित्नुपर्छ भन्ने हर मान्छेमा हुने स्वभाव हो । त्यो स्वभावबाट म पनि चोखो छैन । जित्नुपर्छ भन्ने लोभी चाहनाले मलाई पनि बेला बेलामा गाँजेकै हो । सबै मान्छेमा जित्ने चाहना हुन्छ । तर जित्ने तरिका फरक । जाल झेल गरेर जित्छु भन्ने एकथरी छन् । अर्कोथरी जाल झेलबिनाको जितलाई मात्र जित हो भन्छन् । वास्तवमा जालझेलबिनाको जित नै सही जित हो । यो जित परन्तु रहन्छ ।

म पनि जाल झेलबिनाको जित चाहन्थे । त्यो जितमा मेरो पसिनाको लगानी होस् । तर स्वार्थीहरूको बस्तीमा इमानदारिता नचाहेरै मर्दो रहेछ । मेरो इमानदारिता बिस्कुन लागेको पल एकाएक आफैंसँग हार्न पुगे । म हारेकै हो भन्ने लागेको थियो मलाई त्यो पल । वास्तवमा त्यो हार, हार थिएन । मैले त्यहाँ हारेर पनि जितेको रहेछु । मैले मान्छे नजिकबाट चिन्ने अवसर पाएँ । मान्छेलाई तौलन पाउनु मेरो जित थियो । सुन्दर अनुहारभित्र कालो मन लुकेको हुन्छ भन्ने थाहा पाएँ । म अन्धा भक्तको लागि सुतेको मलाई जगाउने माध्यम भयो । बलेको आगो ताप्ने जमातमा आफूचाहिं आगो बालेर ताप्छु भन्नु मूर्खता रहेछ । जन्मँदा एक्लै मर्दा पनि एक्लै जानुपर्ने रीत दुनियाँको । त्यसैले त जिन्दगीका मोडहरूमा कोही कसैको साथ हुन्न । बनावटी र देखावटीका साथ अनि नामको मात्र साथ यहाँ धेरै छन् । कमैको भाग्यमा मात्र सही साथ जुरेको हुन्छ ।

सही साथ जुर्नेहरू यहाँ हाँसेको छन्, जितेका छन् । एक अर्कोले मनमा लगाम लगाउन नसक्ने साथहरू भित्रभित्रै दुखेका छन् । त्यस्ता साथहरू नभएकै बेस हो । जसले साथीमा हुनुपर्ने गुण बुझेको हुन्न । जसले साथीले निभाउनुपर्ने भूमिका निभाउन जानेको हुन्न । त्यो साथी साथी होइन जसले मौका मिल्दा आÏनै साथीको आँखामा पर्दा हाल्ने काम गर्छ । साथी साथी बीचमा कहिले पनि पर्दा हाल्नु हुन्न । हरेक कुराहरू खुला किताबसरह हुनुपर्छ । यदि यस्तो भयो भने मात्र त्यो साथ दीर्घायु रहन्छ । त्यो साथ सजिलै शिखरमा पुग्नेछ । मान्छेको जिन्दगी कर्कलो पातको पानी रहेछ । कहिले पनि यो स्थिर रहन जान्दैन । त्यसैले मान्छेका जीवनमा अनेकौ उतार चढावहरू आउँछ । त्यसको सामना गर्नु नगर्नु हाम्रै हातको कुरा हो । बुझेर बुझ्नै सकिन्न हामीले हाम्रो जिन्दगी ।

जिन्दगीलाई खोज्दा खोज्दै हामी एकदिन थला पर्छै यसको कुनै निश्चित आकार छैन । आकार हुने भए पो यसलाई बुझ्न र देख्न सकिन्थ्यो । त्यसैले त होला मान्छेको जिन्दगी रहस्यमय भोगाइ बनेको । हरेक मोडमा दोबाटा भेटिन्छन् । कुनचाहिं बाटोले सही गन्तव्यमा पुर्‍याउँछ चिन्न सक्नु नसक्नु हाम्रै कमजोरी हो । आज जति पनि परिर्वतन भएका छन् त्यो सब समयको माग बुझेर आफूलाई सही बाटोमा हिंडाउन सक्नेहरूबाटै भएका छन् । जसले आफ्नो जीवनलाई धेरै नजिकबाट बुझे सही गन्तव्य चिने । आफूलाई सही प्रयोग गर्न जानेकै कारण उनीहरूले जिते सधैंजित्नेछन् । जन्मेपछि एक दिन हामीले मर्नुपर्छ । मान्छे भएर जन्मेपछि बाँचेर मर्ने होइन मरेर पनि बाँच्नु सक्नुपर्छ । जन्मने र मर्ने काम हामी सबैबाट हुन्छ । जन्मने र मर्ने काम मात्र भयो भने हामी मान्छे हुनै सक्दैनौं । हामीले मरेर पनि बाँचिरहने काम गर्न सक्यौ भने मात्र पो हामी मान्छे बन्छौं । स्वार्थबाट मुक्त हुन जरुरी छ । जाल झेल र पाप कर्मबाट बँच्न जरुरी छ । फूलको आँखाले संसार नियाल्नु जरुरी छ । सुन्दर फूल गुलाव पनि त काँडै काँडाबीच फूलेको हुन्छ । आफू काँडाबीच फूलेर पनि बगैंचाको शोभा बढाउन ऊ तल्लीन रहन्छ । हामीले पनि गुलाव बन्ने प्रयास गर्नुपर्छ । सिक्काको दुई पाटा भएझैं हाम्रो यात्राका हर मोडमा दुईटा बाटाहरू हुन्छन् । सुख(दुःख, हाँसा(आँसु, पाउने(गुमाउने, लुटाउने(लुट्ने, सही(गलत । कुन चाहिँ बाटो हामीले हिँड्छौ त्यहीअनुसार हाम्रो स्थान हुनेछ ।

कागतीलाई निचोरेझैं मैले पनि आफ्नो मनलाई निचोरे । बुझिनसक्नुको जिन्दगीलाई केही बुझेजस्तो लाग्यो । बहकिन खोज्ने पापी मनलाई थम्थम्याउँदै फेरि सपनाको खेती गर्नुर्पछ भन्ने परम् सुखम् । आफ्नो साथमा जे छ, त्यसैमा सन्तोष मान्यो भने सदा सुखी र खुसी र हुन सकिन्छ । आफूसँग जे जति छ त्यसैमा मनलाई बुझो लगाउन सक्नु बुद्धिमानी हो । यहाँका धेरै मानव मनहरू लुट्नमात्र खोज्छन् । हिजोका मेरा भोगाइहरू दशी बनेर मेरै वरिपरि चर्दै छन् । हो मेरै वरिपरि चर्दै छन् 

                                                                              मेरा भोगाईहरु बिवश मेरो कथा हरु
                                                                                                                                  सन्देश

मैले तिमीलाई माया गर्नुको कारण के होला ?

मैले तिमीलाई माया गर्नुको कारण के होला ?
यस्तो प्रश्न तिमीले मलाई सोध्नुभन्दा पहिला
निलो आकाशलाई रंगीचंगी इन्द्रेणीले सजाउनुको कारण सोध
रातमा चन्द्रमालाई साथ दिंदै ताराहरू तल्किनुको कारण सोध
बगैचामा रंगीबिरंगी फूलहरू फुल्नुको कारण सोध
कालो बादललाई मेघ गर्जाउदै पानी बर्साउनुको कारण सोध
सायद त्यसपछि तिमीले जवाफ पाउनेछ्यौ
सायद त्यसपछि मैले जस्तै तिमीले पनि बिना कारण मसित माया लाउनेछ्यौ ।
बिशाल महासागरमा जलप्राणीहरू पौदिनुको कारण के होला ?
अँध्यारोमा जुनकिरीले प्रकाश छर्नुको कारण के होला ?
ब्रह्माण्ड जिउँदो रहनुको कारण के होला ?
खुसीमा हाँस्नु पर्ने र आँशु नूनिलो हुनुको कारण के होला ?
अँझै पनि जवाफ भेटाएनौ भने
त्यो धड्किन्दै गरेको मुटुलाई सोध, धड्किनुको कारण
त्यो ओठको लालीलाई सोध, रसिलो हुनुको कारण
त्यो भोक, त्यो प्यास, त्यो सुन्दरताले भरिएको तनमनलाई सोध
सायद स्पस्ट हुनेछ मैले तिमीलाई माया गर्नुको कारण ।
त्यो प्रश्न मै लुकेको जवाफलाई सोध
त्यो सुन्न चाहेको कानलाई सोध
त्यो महसुस गर्न खोज्ने भावलाई सोध
हरेक स्पर्शमा आनन्दित हुने त्यो आनन्दलाई सोध
श्वरलाई सोध, ईश्वरलाई सोध, परमेश्वरलाई सोध
त्यो धैर्यतालाई सोध, त्यो मौनतालाई सोध
त्यो तृष्णालाई सोध, त्यो प्रतिक्षालाई सोध
त्यो रिसमा पनि माया मिसिनुको कारण सोध
न्यानो अंगालोमा बाँधिन चिसिनुको कारण सोध
बिछोड सहन नसक्ने त्यो मिलनलाई सोध
बिहानीलाई सोध, पुरा कहानीलाई सोध
एक अर्कालाई सर्वस्व सुम्पनुको कारण के होला ?
स्वास फेरिरहनु पर्नेको कारण के होला ?
विश्वास गरिरहनु पर्नेको कारण के होला ?
सायद यति सुनेर स्वयम कारणलाई पनि लाज लाग्ने होला
त्यसैले अब उपरान्त मायामा कारण शब्द समाबेस नगरिएला
अनि माया गर्नेले माया गर्नुको कारण नसोधिदेला ।
त्यो डरप्रति विजय प्राप्त गर्ने त्यो निडरलाई सोध
त्यो इच्छा त्याग्ने सक्ने त्यागलाई सोध
त्यो सरलता, त्यो तरलतालाई सोध
सुम्सुम्याएका केशका प्रत्यक रेसारेसालाई सोध
सुस्ताऊन दिने त्यो बक्ष्यस्थललाई सोध
माया हासिल गरेका नौला अनुभवलाई सोध
त्यो पीडालाई सोध, त्यो गहिराईलाई सोध
गहिराईमा हराउने त्यो झरनालाई सोध
सृस्टिको हरेक रचनालाई सोध
हरेक ऋतुलाई परिवर्तन हुनुपर्नेको कारण सोध
सायद जवाफ पाउनेछ्यौ त्यसपछि
मैले तिमीलाई माया गर्नुको कारण के होला ?

भन्थेउ

पुर्णिमा को रात चाईदैन मलाई भन्थेउ
औशिको रात भए पुग्छ

अरुको माया चैदैन मलाई भन्थेउ
तिम्रो मिठो माया भए पुग्छ ...

फुलको लाली चाहिदैन मलाई भन्थेउ
तिम्रो मिठो मुस्कान भए पुग्छ

भमराको धुन चाहिदैन मलाई भन्थेउ
तिम्रो सुरिलो आवाज भए पुग्छ

चौतारीको छाया चैहिदैन मलाई भन्थेउ
तिम्रो छायानै भए मलाई पुग्छ

यादको मिठास चाहिदैन मलाई भन्थेउ
तिम्रो साया भए पुग्छ

तर तिम्ले छोडी गयो लाएको नाता तोडी गयो
सपनिमा नआउ निस्तुरी ..............
बिपनिमा एक थोपा बिष दिए पुग्छ

यादलाई सिसा सरि फुटाईदिए पुग्छ
आशुलाई बिष बनाई पिलाईदिए पुग्छ

नरुनु है

 

म बाँच्ने सबैले आश मारे पछि नरुनु है
सेतो कफन बेरि मठमा सारे पछि नरुनु है

 

 म भन्दिन तिमी खुसीयालीको भोज गर
मेरो लास मसानघाट झारे पछि नरुनु है...

जलाई चिता मेरो अस्तु बगाइ फर्किदा
आउने बाटो काँडाले बारे पछि नरुनु है

मैले होईन दैबले नै धोका दियो म के गरु
म गएर तिमी एक्लो पारे पछि नरुनु है

सँगै जिउने मर्ने कसम बेकार भयो सानु
बाध्य छु म मृत्यु सँग हारे पछि नरुनु है

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                                                नरुनु है

थाहा भयो

मिलन के हो ??
मुटु जोडे पछी थाहा भयो
      माया के हो ??
 

 तिम्ले साथ दिंदा थाहा भयो

बिछोड के हो ??
उनले छोडे पछी थाहा भयो
खुसि के हो ??
तिमि हाँसे पछि थाहा भयो
आँसु के हो ?

आँखा बाट झरे पछि थाहा भयो

धोका के हो ??
विश्वास गर्दा थाहा भयो
चाहना के हो ??
मनै मरे पछि थाहा भयो
तिरस्कार के हो ?

                                                             आँखा तरे पछि थाहा भयो

 याद के हो ??
टाढा भए पछि थाहा भयो
जिन्दगि के हो ??
जिउँदो लास भएपछि थाहा भयो

 

सोचे जस्तो हुन्न जीवन । -1

                    मान्छेको पिडाहरु मान्छे नै भएर।समेटन पर्ने कस्तो विवस्ता र वाध्यता । यो एउटा कथा मात्र हो।

ब्यथा नै ब्यथाले अल्झाएको ।बास्तबिक्ता रोईरहएको  छ ।समाजभित्र को एउटा कोठा। कोठा भित्र एउटा अध्याँरो कुन्नामा ।  फुलबुटे कपडाले ढकमक्क छोपिएको एउटा ब्यथा ।  गुम्सीएर  उम्लीरहेको   ज्वारभाटहरु।

आगोका लप्काहरु ।खरानी पनि बन्न नसकेको।आधा अर्धकल्चा ज्यानहरु।भनु भने पनि अवतारहरु। अर्काका जालमा परेका हरु ।बलियो जकडबाट फुतकीने।प्रयास गरीरहएकाहरु।मौकाको खोजीमा बसेकाहरु।भावना हो उम्लन्छ।लेख्न मन लाग्छ लेखिन्छ।एउटा कथा एउटा ब्यथा।एउटा ब्यथा भित्रको धेरै कुराहरु।अनि लेखिएका शब्दहरु।हेर्दा एउटा मानछे को कथा।तर कथा भित्र धेरैको ब्यथा ।आत्म शान्तिको निमीत।प्रतिक्षामा जिवन बिताईरहेका हरु।आमुक ब्यथा बोकेका मान्छेहरु।विवस र बाध्यताले पिलसिएर।मृत्यू पर्खिबसेका मान्छेहरु वास्तविक्ता बाट पर।कल्पनाको संसार जस्तै सोच्दै नसोचेका दःखले पिरोलेको हुन्छ। अत्याईरहेको हुन्छ पिरले तिरस्कार अनि बहिस्कार रोदन खल्बली सुख आन्नदकोभने र कता कता कुन कुनामा।जीवनले खोज्नै सक्दैन एउटा मान्छेको पिर जस्को महत्वनै हुदैन्न। एउटा विक्षिप्त जीवन अन्तय चाहदाचाहदैं पनि अन्त्य हुन नसकेको। यस्तो पनि हुदोरहेछ । संसारकोकुनै कुनामा नाटक मञ्चन भईरहेछ। जन्मेपछी नमरेसम्म दुःख रपिडाहरु अँगालेर जिवन धान्नु पर्ने। यो कस्तो जीवन ।

                                                                               वास्तवमा  सोचे जस्तो हुन्न रहेछ जीवन ।

 

सोचे जस्तो हुन्न जीवन -2

                               अत्यासलाग्दो जिन्दगी बोकेर बसेथ्थे । त्यो बेलामा मर्नु र बाँच्नु दोधारमा थियो । किनारा खोज्दै हैरान । तडपिरहेको जीवन मेरो मैले थाह पाउन सकिन्न । के थियो तिमीमा मैले चाहेर पनि तिमीलाई मेरो मनको कुरा खोल्न सकिन्न । बेबारीसे लास जस्तै हुन परेको थियो । नटेक्ने ठाउँ न समाउने ठाउँ केहि थिएन । मेरो लागी क्षत्बिक्षत टुक्रीएको मुटु बोकेर मैले साहाराको खोजीमा भौतारिनु पथ्र्यो । मैले सोचे पनि मैले भन्ने पनि ठुलै आँट गरेथ्थे । त्यो बेलामा डर थियो । तिम्रो नकारात्माक जवाफ आउँछ कि भनेर भित्रैबाट डर लागेर आयो , भन्ने साहास् गर्न सकिन बरु यो संसारलाई छोड्न तयार भए । के थियो ? तिमीमा त्यो बेला मैले चाहेर पनि मनको कुरा खोल्न सकिन ।
                    यसरी एक्कासी मर्छु भनेर के गर्नु ? काल आए पो । के के भोग्न लेखिएको छ जिवन यात्रामा कस्लाई के थाह ? मान्छेले आफ्नो जिवनलाई कसरी सरल यन्त्र बनाउँन पर्छ ।आफ्ना दिनचर्याहरु कसरी अनुशासित बनाउँन पर्छ । होस गरेर समस्यानै समस्याको खात बाट साँझ बिहान दिन रात ओल्टे कोल्टे फेर्दै पिल्सीएर मौन भएर सामना गर्नु पर्छ जीवनले ।
                                             वास्तवमा सोचे जस्तो हुन्न रहेछ जीवन

आखिर घाईते बनायो

चोखो मुटु लुटी आखिर घाईते ,बनायो

बगेका यी आँसुसंगै उत्सव,मनायो

खाएका ति बाचा कसम एकाएक तोडी

मलाई खराब आफुलाई असल जनायो

फकाउदै मिठो बात मा लुट्दै सर खुशी
मुटु भित्र तिखो छुरा आखिर हनायो

सारा चिनो प्रेमको निसानी लाई मेटाउन
पत्रको त्यो खात हरु सबै खनायो

बिछोड भए पछि

के दियौँ अन्जानमा तिमीले
मलाई मेरो जिन्दगी सुम्पिदियौ ,
हास्न भुलेको थिए मैले
खुसी बनाई मेरो आँखा बाट

आशु झारिदियौ

के थियो तिमीमा आखिर

संसार जित्न पुगे मैले

त्यस्तै रहेछ मायाको खेल

मुटु नै नभएको पाए मैले

सधै बोलचालमा माया पाएछु

माया होईन भ्रममा फसेछु ,

   

   

                                                     माया गर्छु भनि प्रस्ताव राख्दा 

असल साथि गुमाउन पुगेछु ।।

बिछोड देख्न नसकी प्रिय

बिदाईको हात हल्लाउन आइन

फर्कने निधो नगरी हिडे प्रिय

दुस्ख लाग्दै छ भेट्न  पाइन

के थियो तिमीमा आखिर

 चाहेर पनि घृणा गर्न सकिन

सात  रङ्गिन संसार मा आएरपनि

किन तिमी प्रति माया मार्न सकिन

के दियौँ अन्जानमा तिमीले

मलाई मेरो जिन्दगी सुम्पिदियौ

हास्न भुलेको थिए मैले

खुसी बनाई मेरो आँखा बाट

आशु झारिदियौ

जति भेट भयो आखिर

त्यति माया बड्दो रहेछ

बिछोड भए पछि आखिर
यो मुटु पनि दुंङ्गा बन्दोरहेछ
यत्रो समयको पर्खाई पछि
लाग्यो मिलनको दिन आईपु्ग्यो भनेर

माया रुपी अंकमाल सोचेको थिए
 मिलनको दिन एकदिन आउछ भनेर

आखिर सपना नै भए ती सबै

बिछोड (बिछोड नै भईदियो,

माया गर्छु भनि मुखले तिमिले

आखिर मलाई छोडि अनत्यौगईदियौ

तिम्रौ लागि

  जित्छु भन्यौ तिमिले हाँसी हाँसी हारी दिए
 छोड्नु भन्यौ तिमिले डेरा अन्तै सारी दिए

 तिमिलाई खुसी राख्न हर प्रयास गर्दा गर्दै 

मन्को सारा इच्क्षाहरु तिम्रैलागी मारी दिए

के थियो उन्मा त्यस्तो मैले दिन नसकिने 
नाता हाम्रो खारभन्यौ त्योपनी खारि दिए 

फेरी सोध्यौ मलाई कस्तो छ तिम्लाई भनी 

खुसीका साथ बाचिराछु भनी एसै टारी दिए 

यस्तो लाग्छ अझै पनी तिमी नैछौ वरिपरी 
भुल्छु भनी आँखाबाट आँसु बनाइ झारी दिए 

छाडी गएउ एक्लो बनाएर यो दुनियामा 

तिम्रो याद अगालेर पागलसरि बाची दिए 

नुन बिनाको तरकारी भो त्यसलाई पनि फाली दिए 
भुल भनौ तिम्मले मलाई मैले पनि भुलि दिए 
                                                      सन्देश जि.सी.

आँशु दिन्न रुनुपर्छ मैले।।

यो मुटु माग संसार दिन्छु
, आँशु दिन्न रुनुपर्छ मैले।।
धडकन माग प्यार दिन्छु,
आँशु दिन्न रुनुपर्छ मैले।।
मरिदिउँला तिम्रो खातिर,
जुगौँ जुग बाँच्नु तिमी
तिमी जिउने आधार दिन्छु,
आँशु दिन्न रुनुपर्छ मैले।।
शिशिर जती मेरै भागमा,
वसन्तको मुना तिमीलाई
फुलै फुलको बहार दिन्छु,
आँशु दिन्न रुनुपर्छ मैले।।
छाहरी खोजौली तिमीले,
हिँड्दा कतै थाक्यौ भने
मेरै मनको संघार दिन्छु,
आँशु दिन्न रुनुपर्छ मैले।।
कसम तिमीलाई
यि आँखामा राखेको छु,
मनमा सजाउँछु
मेरै मनको संघार दिन्छु,
आँशु दिन्न रुनुपर्छ मैले।।

बल्ल थाहा पाएँ

छिनमै आँशु पुस्तै
हाँसिरहेछु म यहाँ
टुक्रिएका आशाहरु
गाँसीरहेछु यहाँ म
सपनाबाट बिस्तारै
बिपनामा सर्दोरहेछु
हो आज बल्ल थाहा
पाएँ म तिमीलाई
चोखो माया गर्दोरहेछु
समर्पणका कहानी
सम्झँदा छाती फुलेर
आउँछ सन्तोषले फेरी
तिरस्कारका कहाली
सम्झँदा मुटु जलेर आउँछ
आक्रोशले क्षणभरमै
मायैमायाले आक्रोशलाई
मार्दोरहेछु हो
आज बल्ल थाहा पाएँ
म तिमीलाई चोखो माया
गर्दोरहेछु अरु केहि चाहिन्नथ्यो
तिम्रै स्पर्श प्यारो लाग्थ्यो
एकै पललाई भएपनि
छुट्टिन लाइ गाह्रो लाग्थ्यो
आजको यो बियोग सम्झी
आँशुहरु झार्दोरहेछु हो
आज बल्ल थाहा पाएँ
म तिमीलाई
चोखो माया गर्दोरहेछु

तिम्रो प्रतिक्षामा

थाकेको छ नजर आज
 तिम्रो प्रतिक्षामा
सुनसान छ यो सहर आज
 तिम्रो प्रतिक्षामा
एक एक थोपा गर्दै
 रित्तिगयो जिन्दगी
सागर भयो बगर आज
 तिम्रो प्रतिक्षामा
चिथोरिराछ छाती,
दुखाईराछ आफैलाई
राक्षस भैगयो नर
आज तिम्रो प्रतिक्षामा
नत खान्छ भोकमा,
नत शरिर ढाकेको छ
कांपिरहेछ थर्थर
आज तिम्रो प्रतिक्षामा
म को हुं? कहां छु?
 हालत के छ कुन्नि?
आफ्नै छैन खबर
आज तिम्रो प्रतिक्षामा

प्रेमको कुनै प्रमाण दिन सक्दिन

साच्चै नै म प्रेमको कुनै प्रमाण दिन सक्दिन । अरु प्रेमरोगीहरु भन्छन
माया गरुन्जेल तिम्रो लागि छाती चिर्न तयार छु तर म छाती चिरेर घाउ
बनाउन चाहन्न, नाडी काटेर रगत बगाउने आँट ममा छैन, मोटरबाइकमा सँगै
टासिएर हिड्ने क्षमता म मा छैन ! केवल छ त मसँग निश्चल एंव चोखो माया ।
त्यसैले म तिमीलाई बिन्ति गर्छु तिमीले मसँग प्रेमको प्रमाण नखोज ।
मेरो प्रेममा भौतिक प्रमाण भन्दा आत्मासँग मेल छ । प्रिय म के भन्न चाहन्छु
भने सँगै बाच्ने कसम खान्छु तर सँगै मर्ने कसम खान सक्दैन । जीवन हामीले सँगै
जिएर बाच्ने जस्तो मृत्यु असम्चभव छ । किनकी भोली म मर्दा नत तिमीले
सँगै चितामा जलेर खरानी बन्न सक्छौँ , न त म नै सक्छु । त्यसैले म तिमीलाई के
भन्न चाहान्छु भने यर्थाथको धरातलभन्दा बाहिर टेकेर कसम खान चाहदैँन,
शंका नगर है ल ! म तिमीलाई निश्चल माया गर्छु, यसको अर्थ तिमीले मलाई
माया गर भनेर त भन्न मिल्दैन । मेरो प्रेम कुनै निती नियममा बाधीएको छैन ।
तिमी स्वतन्त्र छौ इच्छा भए हुन्छ नभए हुन्न भन । यदि तिमीलाई म
भित्रको प्रेम स्वीकार भए प्रेमको ताली बजाउ यदि छैन भने
विरोधको घण्टी बजाउ र म अब तिमी जस्तो शिक्षित नारीलाई धेरै भन्न
चाहन्न ।

केहि हुदैन रहेछ

आफुले चाहे जस्तो कहिलै केहि हुदैन रहेछ ! मैले पनि धेरै कुराहरु कोही बाट
चाहे तर खै त्यो पाउन सकिन तिमीलाई मैले मेरो सबै थोक सम्झे तर खै तिमीले
मलाई केसम्झेकी छौ ? त्योता मजान्दिन सायेद हुन सक्छ तिमी पनि मलाई
मैले भन्दा धेरै चाहन्छौँ ! तर जुन चाहना तिम्रो मनमा छ त्यो मलाई कहिलै.................................................................................................................................................................................................?

जिन्दगीलेधोका दियो "

देख्दै छूं म जून पनि,

 कता कता वैले जस्तो.
सुन्यता र छटपटी भो

,लाग्दैन क्यै पैले जस्तो.
कता कता त्रास भर्छ ,

चयन झर्छ घरि घरि.
आखाँहरु झरिरन्छन्

,गोरेटो कै वरी परि /.

जूनकिरी बत्ती बाली

,तिमी खोजे जस्तो देख्छु.
निस्तब्ध यो रात कतै

तिमी बोले जस्तो सुन्छु.
पालिबाट चियाउछु

 ,आउँदै छौ कि कतै भनि....
झुल्कदैनौ तिमी फेरि

,उराठ बन्छ रात अनि /.

दूरतामा बाँसुरीको धून

सुन्छु घरि घरि.
बिरहमा मेरै जस्तो

 बजायो कि कठैवरी

प्रेम किन असफल हुन्छ ?

प्रेम किन असफल हुन्छ

 

प्रेम सहनशील हुन्छ र दयालु हुन्छ । प्रेमले डाह गर्दैन, न शेखी गर्छ । प्रेम हठी हुँदैन, न ढीट हुन्छ । प्रेमले आफ्नै कुरामा जिद्दी गर्दैन, झर्को मान्दैन, खराबीको हिसाब राख्दैन । प्रेम खराबीमा प्रसन्न हुँदैन, तर ठीक कुरामा रमाउँछ । प्रेमले सबै कुरा सहन्छ, सबै कुराको पत्यार गर्छ, सबै कुरामा आशा राख्छ, सबै कुरामा स्थिर रहन्छ । प्रेमको अन्त्य हुँदैन, प्रेम ले आफैलाई कसैमाथि जबरजस्ती गर्दैन । त्यसैले प्र...ेमको अर्थ एउटा गुण हो । प्रेम, चरित्र, व्यक्तित्वको एउटा भित्री पक्ष हो । प्रेम पवित्रता, धार्मिकता, न्याय अथवा क्रोधमा पनि कुनै पनि अर्थमा नमिल्दो हुँदैन । त्यसैले प्रेमले बिहे अगाडी पछाडी केही पनि प्रवा गर्दैन.........यदि त्यो प्रेमको नाम दिएर भित्री स्वार्थी लुकेको छनै भनेदेखी..

  ?प्रेममा परिवर्तनको क्षमता हुन्छ। भौतिक होइन आत्मिक अनुभव हो प्रेम। प्रेमको न कुनै सीमा हुन्छ न समय र भूगोल। प्रेम जुनसुकै बेला जोसँग पनि हुनसक्छ। प्रेम कसैसँग चाहना गरेर हुदैन मानिसको आनिबानी व्यक्तित्व आदिले कसैलाई मोहित गरेर वा भावनामा डुबेर प्रेम हुन्छ। मानिसलाई यो धर्तीमा शान्ति र अहम बिनानै बाँच्न र सुन्दर जीवनको कल्पना गर्न प्रेमले नै सिकाउँछ। प्रेममा त्यस्तो शक्ति हुन्छ जसले जीवन निर्वाहका लागि अमृतको काम गर्छ। एक अर्काबीचमा विश्वास अनि भावनात्मक सम्बन्ध रह्यो भने प्रेम सफल हुन्छ। कसैको बाहिरी बनावटले आकर्षण गरेर प्रेम भयो भन्नु मुर्खता सिवाए केही होइन। मस्तिष्कको अनुरोध अनि मनको चाहनाबाट उत्पन्न भावना नै प्रेम हो।

कसैको यौवन वा जवानीको मोहमा परेर उसको यौन तृष्णा मेटाउन गरिने केही दिनको काल्पनिक नाटकलाई प्रेम भन्न मिल्दैन। शारीरिक आकर्षकलाई केन्द्रमा राखेर देखासिखि मानसिकताले उत्प्रेरित भएर प्रेम गर्ने हो भने त्यो प्रेम सफल हुँदैन। युवा- युवतीबीचको शारीरिक आकर्षकले केही दिन सम्बन्ध सुमधुर भए पनि बिस्तारै खटपट उत्पन्न हुन थाल्छ।

प्रेम असफल हुनुको अर्को कारण एक अर्कामा वैचारिक मतभेद हुनु हो। घरपरिवार आफन्त र समाजको रितिरिवाज मर्यादा एवं संस्कारको ख्याल नगरी गरिएको प्रेम असफल हुन्छ। कुनै समयमा प्रेम सार्वजनिक भएपछि समाजले स्वीकार नगर्ने अवस्थामा प्रेमबाट अलग हुन सक्ने गरी सम्बन्ध बढाउनुनै उचित हुन्छ। प्रेमी-प्रेमिकाले एक अर्कालाई गुमाउँदा कुनै अप्रिय दुर्घटना नहुने गरी प्रेम गर्नुपर्छ। प्रेम दुवै जनाको मनैदे खि उत्पन्न हुनुपर्छ तब मात्र प्रेमी र प्रेमीकाको सम्बन्ध सुमधुर हुन्छ।

एकतर्फी प्रेमले दुवै जनाको सम्बन्ध सुमधुर हुन्छ भन्न सकिँदैन। आत्मादेखि नै गरिएको चाहना नै प्रेम हो।
आफूले रोजेको मानिससँग सम्बन्ध बिग्रिए पछि, मनको कुरा खोल्न नपाई अर्कोबाटो रोजेका कारण वा प्रेममा असन्तुष्ट भएर प्रेमी वा प्रेमीकाले आत्महत्या वा दुव्र्यसनको बाटो समात्छन्। प्रेमका कारण बीचैमा पढाइ छाड्नेहरू पनि उत्तिकै छन्। भनिन्छ- प्रेम सञ्जीवनी बुटी हो जसलाई चिन्न र ग्रहण गर्नसके यसले जीवनलाई सुन्दर बनाउनुका साथै जीवन-निर्वाहमा अमृतको काम गर्छ, तसर्थ प्रेमी-प्रेमीकाले प्रेमबाट धेरै अपेक्षा नराखी सम्बन्ध बढाउनु नै उपयुक्त हुन्छ।

हजुर

मुटु भित्र अनगिन्ति,
 चोट भाको मान्छे हजुर !
जन्मदा नै दु:ख सँग
, मित लाको मान्छे हजुर !!
दोष दिन्न दैबलाइ,
 ब्यथा किन दियौ भनि
को नै छ र ? चाहे जती,
 सबै पाको मान्छे हजुर !
आफु जती दुखे पनि,
 दुखाउदिन अरुलाइ !
आउँदा नै जाने पनि,
 कसम खाको मान्छे हजुर !
सहि दिन्छु चोट हरु,
बाँचिदिन्छु जसो तसो !
भत्किए थ्यो दिलको छानो,
 फेरी छाको मान्छे हजुर !
सुकि सक्यो गला मेरो
, भयो केहि बोल्दिन म !
बिरहका गित हिजो,
 धेरै गाको मान्छे हजुर !

नशा पिउदै तिमीलाई

नशा पिउदै तिमीलाई

भुल्ने कोशीश गर्न थाले
छाती भित्र भएको

 ब्यथाहरु भुलाउन थाले
तर यो नशा पनि

आखिरमा धोकेबाज निस्कियो
नशामा पनि तिमीलाई नै

 याद गर्न पो थाले

मुटु भित्र गडेको तिम्रो

मायालाई निकाल्न चाहे
हर सासबाट निस्कने

 तिम्रो नाम रोक्न चाहे
तर यो धडकन पनि

आखिरमा धोकेबाज निस्कियो
यो धडकनले पनि

केवल तिम्रै नाम जप्न चाहे
...
जिउनु भन्दा निको

काललाई रोज्न चाहे
मृत्‍यु अङाली तिमीबाट

टाढा हुन चाहे
तर यो मृत्‍यु पनि

आखिरमा धोकेबाज निस्कियो
यसले पनि तिम्रो यादमा

तड्पी तड्पी म बाचेको हेर्न चाहे....!

शुभकामना छ तिमिलाइ

जाउ प्रिया जाउ ।।

कसम तिमिलाइ कदापि रोक्ने छैन म । तिमि संग हुदाका ति मयालु याद हरु
मलाइ छोडि, अरु सबै तिमि लिएर जाउ ।। आउने छैन म तिमिलाइ दुखाउन
अब तिम्रो जिंदगि मा ।।संगै खएका कसमहरु संगै देखेका सपनाहरु भताभुंग भएर
छरिएका छन । भयो अब बटुल्न कोसिस पनि गर्दिन म, र
तिमि पनि नगर ।। अब बिना लक्क्ष्य बिना सपना र
बिना खुसि बाच्नु छ मैले ।। तिमि अब नयाँ लक्ष्य बनाउनु ,
नया सपनमा रमाउनु, नयाँ अनि सुखि ज...िबन ज्युनु ।। मेरो प्राथना छ भगवन संग
 तिमिलाइ सदैब खुसि मिलोस, सफ़लता मिलोस ।संगै हुदा धेरै
गल्ति भएका छन म बाट थाहा छ मलाइ । धेरै पटक ,
रिसाएको छु तिमि संग । त्यो सबै आफ़्नो ठानेर गरेको थे मैले । माया गर्न
छाडेको थियेन कहिल्यै ।हो प्रिया । माया गर्थे गर्छु र गरि रहने छु सदैब ।
यति हो कि तिमिलाइ पाउन सकिन मैले । तर केहि छैन, सोचेको र
चाहेको सबै मिल्दैन, यो सत्यहो । मैले पनि स्विकर्नु पर्छ ।। थाहा छ मलाइ
रुवाउने छन याद हरुले । तर स्विकार्य छ मलै त्यो पिडा, किनकि तिमि त
कतै सुखि हुनेछौ ।। तिमि सधै आफ़्नो ख्याल गर्नु प्रिया । जिबनका हरेक
मोडमा सहि मार्ग रोज्नु । कहिल्यै नसम्झनु मलाइ अनि म संग
जोडिएका ति पल हरुलाइ ।। किनकि म चाह्न्न तिमिलाइ पुरना याद हरुले
रुवाउन । तिम्रा आंखा मा कहिल्यै आसु नाआओस । तिमिलाइ
नयाँ जिबनको लागि सुभकामना ।। तिम्रो याद दिलाउने धेरै चिजहरु छन

मसँग । अब मात्रि ति नै रहनेछन मेरो साथि अनि साहारा ।।
तिम्रो प्यारो अंगालोको न्यानो पन, तिम्रो स्वासको सुगँध,
तिम्रो प्यारो स्पर्स छापिएका छन मुटु भित्र कहिल्यै नजाने गरि ।।
धन्यवाद मुटु ।तिमिले दिएको सुनौलो समयको लागि । तिमि संग
जति दिन बिते ति सुनौला थिए । यो खुसि आउने छैन
मेरो जिबनमा फ़ेरि ।। कोसिस गर्ने छु सामन्य जिबन ज्युन । तिम्रो अभाव
हुने छ धेरै ।याद आउने छ , रुवाउने छ जाने छ ।थाहा छ म लायक थिइन तिम्रो ।
तिम्रो परिवार बराबरि मेरो परिवार पनि छैन पक्कै । म तिम्रो हुन
सुहाउदिन कुनै पनि द्रिस्टिकोण बाट । यस्तो मांछेलाइ
पनि केहि समयको लागि भए पनि माया दियौ, यस्का लागि धेरै धेरै
आभारि छु म तिमि प्रति ।। अंनत्यमा यहि भन्छु कि ू
तिमि सदा खुसि रहनु । मेरो अभाव महसुस नहोस कहिल्यै ।

याद हरुलेनरुवाउन तिमिलाइ ।।

जय होस तिम्रो ।।।।।। शुभकामना छ तिमिलाइ

सायद

माया त नभनौ सायद , किन कि माया त मैले कहिल्यै पनि देखिन तिमीमा म प्रती..। म पागल सरि एकोहोरो माया गरिरहे तिमीलाई तर म प्रेमको माम्लामा अनबिग्य नै साबित भए..... हाम्रो प्रेमको पालुवा पलाएको थियो त्यो झिनो त घातक साबित भयो, मलाई लाग्थ्यो हाम्रो जोडी राम र सीताको झै थियो। तर के गर्नु अफसोच मायाको परिभाषा नबुझ्ने हरुलाई शिव र पार्वतीको झै बनैदिए पनि घातक हुदो रहेछ । अरूले पढ्दा सुनेको थिए आध्यात्मिक र धlर्मिक ग्रन्थमा लेखिएको थियो भगवान शिवले जोगिको भेष गरेर पार्वतीलाई छल गरेका थिए तर यहाँ त पार्वतीले शिवलाई पो छल गरिन। हुन त यस्मा कुनै आश्चर्य छैन किनकी यो कलियुग हो...................ठिकैछ मेरो प्रेम तिम्रा लागि सस्तो साबित भयो, म तिमीले गरेको घृणालाई अमृत ठानी मृत्‍यु सैयामा पुग्दा समेत जपिरहनेछु....केवल तिम्रो नाम............................किन कि जीवनमा कसैलाई आँफु भन्दा धेरै माया गरेको थिए त , त्यो तिमी थियौ , केवल तिमी..........I promise u...From the bottom of my heart....I will love u !!!!!!!!!!!!!!

this is Love Today.........

 माया प्रस्तुत गर्न कुनै अप्ठ्यारो छैन। इमेल वा च्याटिङ गरेर मायाको सन्देश पठायो, भैहाल्यो माया। यद्यपि माया गरिँदैन आफैं हुन्छ भनिन्छ। अहिले लैला-मजनु, रोमियो-जुलियटजस्ता एक-अर्कामा समर्पित जोडी कहाँ पाउनु ? जसले आफ्नो प्रेमका लागि ज्यानै दिए। यस्ता कुरा अहिलेको पुस्ताले सुने हावाको कुरा मान्नसक्छन्। प्रेममा समर्पण उनीहरूलाई फिक्का अर्थहीन लाग्छ। त्यसलाई उनीहरू मूर्खता ...मान्छन्- जसले आफ्नो मायाका लागि ज्यान दिए, लामो-लामो चिठी लेखेर समय बर्बाद गरे। भेटका लागि धेरै प्रयास गरे। उत्तिबेला भेट्न गार्‍हो, भेटे पनि कुरा गर्न अप्ठ्यारो। वर्तमानमा भने युवा होस् वा युवती भेट हुन पाएको छैन, निसंकोच माया व्यक्त गरिहाल्छन्।
इन्टरनेटको चक्रब्युहमा परेका युवाहरू हिजोआज फेसबुक र हाइफाइभमा आफ्नो माया व्यक्त गर्न थालेका छन्। उनीहरूमा केही संकोच छैन, जसले पढे पनि हुने। ब्लगमा जे मनमा आयो त्यही लेख्यो। नेटबाट एसएमएस कपी गर्‍यो अनि तुरुन्त अरूलाई पठायो। भए हुन्छ नभए सन्च भनेझैं छ अहिलेको प्रेम। मन पराएका मान्छेलाई फूल पठाउनु र रगतले लेखेको चिठी पठाउनु पूरै बेबकुफी बन्दै गएको छ। आधुनिक भावनामा गरिने प्रेममा आईलभयू लेखेर एसएमएस पठाए भैहाल्छ, जस्तोसुकै रेस्पोन्स आओस् मतलब छैन।

मेरो जनम्-जनमको साथी

मैले चाहे भन्दा धेरै,मैले मागे भन्दा ठुलो उपहार हौ तिमी ,

किनकी तिमी मेरो साथी,मेरो मनको साथी जिबनभरी..

जबजब म हड्बडाउँछु,तिमी त्यँहा हुँन्छौ सम्हाल्न मलाई,

मेरा कमजोरीहरु औल्याइदिन र मलाई राहत दिन..

बुझाउन मलाई अनि बाटोहरु देखाइदिन..

तिमी त हौ मेरो भरोसाको प्रतिमुर्ती,

जसरी तिमी हरेक दु:ख सुखमा त्यही हुँन्छौ ..

तिम्रो न्यानो सहानुभुति सहित देखा पर्छौ ..

जहिले म एक्लो महसुस गर्छु,

तिमिले एक्लोपनको... आभास हुन दिदैनौ..

जब म थकित भैइ सपनाहरु धमिलो देख्न थाल्छु,

तिमीले सुनौलो आशाहरु जगाइदिन्छौ..

थाहा छैन म कसरी अभिब्यक्त गरुँ आँफैलाई,

तर तिमीले हजारौं बाटोहरु पहिल्याइदिन्छौ..

न त तिमीले मलाई हतास हुने मौका दिन्छौ,

न त निरास भैइ सुन्यमा कतै हराउन दिन्छौ..

तिमी मेरो खुशीका कारणहरु हुन सक्छौ,

मेरो सफल जिबनको सिढिँहरु बन्न सक्छौ..

तिमी मेरो लर्खराइरहेको खुट्टाहरुको,

अटल विश्वाश र संजिबनीका बुटीहरु हुन सक्छौ ..

त्यसैले त म भन्ने गर्छु तिमीलाई,

तिमीबिना शायद म अपुरो छु,अँधुरो हुनेछु..

केबल यस्तै भैरहनु,परिवर्तन नहुनु कहिलेपनि,

म तिमीलाई गुमाउन चाहन्न,

तिमी मेरो प्रत्यक पलहरुको साथी..

भौतिक रुपले हामीलाई अलग्याए पनि,

तिमी त्यही हुनेछौ मेरो आडमा..

तिम्रा न्यानो साथहरु त्यही हुनेछन,

हाम्रो मित्रताको हातहरु कहिले बदलिने छैनन् ..

म साँचै भाग्यमानी ठान्छु आँफैलाई,

तिम्रो आगमन मेरो लागि एउटा छुट्टै पहिचान ..

अपेक्षा गर्छु म तिमीबाट,हर कोणहरुबाट,

तिमी त हौ मेरो पाइला-पाइलाको साथी..

शब्दहरुमा सिमित पार्न सक्दिन म,

मेरो जिबनमा तिमी हुनुको अर्थ..

मात्र एउटा कामना छ अन्तर हृदय बाट नै,

तिमी नै भैइदेउ मेरो जनम्-जनमको साथी..