गन्तव्यविहिन यात्रा

                                          म तिम्रा भावनाहरु,तिम्रा अनुभवहरु र तिमीले म प्रति देखाएका स्नेयका लहरहरु कहिलेकाहि मन सम्म आएर यति छुन्छनकी म व्याक्त गर्नै सक्दिन त्यसैले त पल–पल,हरेक पल, हरेक क्षण यी मेरा मन मस्तिस्कमा तिमी नै तिमी मात्र घुमीरहन्छेउ मात्र तिमी नै।मान्छे तितो स्विकार गर्दैनन् तर बाच्नका लागी तितो पनि चाहिदो रहेछ,मान्छेको जिन्दगी एउटा फुल जस्तै हो।हुरीबतास सहनु पर्छ, त कहिले हतसमै झर्नु पनि पर्छ।घाम र पानीमा अडेको जीन्दगानीको कथा यहि हो।एक मुठि सास लिएर हिड्नु पर्ने जीन्दगी अति कठिन छ,आज बल्ल अनुभव गर्दैछु,चढ्नु पर्ने छ विशाल पाहाडहरु,उकालीहरु यहाँ ओरालीहरु छन,भञ्याङ्हरु छन्,चौतारीहरु छन।कसैको साथ पाएर हिडिरहे कति रमाईलो हुन्थ्यो होला जीन्दगी तर एक्लै हिडदा उकालीहरुमा,ओरालीहरुमा र जङ्गल र अप्ठाराहरुमा सारै गाह्रो हुदोरहेछ।अर्थहिन जीन्दगीको भूमरीबाट आज एक्लो भएको छु।खित्का छोडेर पनि हाँस्न नसकिने भएको छु,बानी परेको छ झोक्रिएर बस्ने,एक्लै–एक्लै उदास भएर बस्ने।छतको पुरानो गमलामा फुलेको फुल जस्तै उदास छु म उजाड छु म।तपाई नडराउनुस हाम्रो माया सफल भएरै छाडछ, उ यसै भन्थी । म पनि भन्थ्ये तिम्रै अनुरोधमा म तिमीसँग प्रेममा र तिम्रै बाटोमा हिडेको हु ।।। यदि तिमीले मलाई छाडेउ भने तिमीलाई साह्रै ठुलो पापलाग्नेछ, यति भन्न नपाउदै उ रुन्थी र भन्थी हेर्नुहोस, यसरी छाड्ने र माया नगर्ने भए किन तपाई सँगयत्रो कुरा गथ्र्ये । मलाई पनि उसको यो करामा विश्वास लाग्थ्यो र अझै उ प्रति प्रगाढ मायापलाएरआउथ्यो फुत्त निस्कने अनियन्त्रित सम्झनाको पुरानो ढोकाबाट यादका बारातहरु हिडाल्दै जीन्दगी जब कसैको सामिप्यमा पुग्छ मान्छेको वास्तविकभन्दा पृथक प्रेम र आस्थाको मात्र संसार बन्दोरहेछ । त्यतीबेला जब प्रेममा मान्छे त्यसको गहिराई सम्म पुग्छ त्यत्तिबेला उसको कल्पनाको वरिपरी
त्यहि व्याक्ति हुन्छ, जसलाई उसले ह्रिदयमा राख्छ । मैले पनि उसलाई आँखामा राखे, ह्रिदयमा राखे, मनको ढुकढुकीमा, सपनामा राखे, उसकै यादमा हरपल जीहिराखे।।।।।खादा ऊ ,बस्दा ऊ ,हिडदा ऊ हरपल ऊ नै घुम्न थालेकी थिई मेरो नजरमा काम गर्न थाल्थे त काम गर्ने टेबुल वरिपरी पनि छाया बनेर पछ्याईरहन्थ्यी । मैले
गल्ती गरेकी सहि गरे मलाई थाहा भएन, उसैले देखाई मेरो मरीसकेको प्रेमको बाटोलाई जीवित गराएर,हराएका मायाका सौगात हरुलाई बटुलेर राख्ने साहास प्रद्यान गरी , बाटो बिराएर भौतारीरहेको बटुवालाई सहि मार्गनिर्देशन देखाएर हिडाउने काम गरी ।।।।।।। । यस्तै यस्तै गर्ने उसले मेरो मन यसरी जीतेकी थिई कि म उसको अगाडि घुडा टेकी उभ्भिन बाध्य भएको थिए । म उसलाई तिम्रो सौन्दर्यताबाट डुब्दा–डुब्दै म तिम्रो मनको गहिराईसम्म पुगीसके , तिमी जति राम्री छौ त्यती नै शिलस्वभाव की पनि त्यसैले त म तिमीलाई मन पराउछु यसै भन्ने गथ्र्ये उ पनि मख्ख परेर सुनिरहन्थ्यी । यसै गरी हाम्रो माया निरन्तर अगाडि बढ्दै थियो हामी कहिले फोन बाट, कहिले इन्टरनेटबाट, कहिले एस।एम।एस बाट दिनहुजसो कुरा गरीरहन्थ्यौ उ भन्थ्यी । तपाईलाई मेरो परिवारले पृथक गर्न खोज्लान तर तपाई नडराउनु तपाई यसको सामना डटेर गर्नुहोस म छु तपाईको साथमा छु । हो यसै भन्ने गर्थी

जब यादहरु, सम्झनाहरु मन भरी छताछुल्ल पोखिएर बग्न खोज्छन,यादहरु भरभराउदो परागमा उजेलिदै आफैभित्र आगो बनेर बोल्छन फेरी ज्वारभाटा जस्तै उड्छन मनका पिडाहरु र बग्छन आँखाका गगाजलहरु।।।।।।।।।।।।।।मन दुखेको धेरै भयो जस्तो लाग्छ,लाग्छ मेरो प्रेममा कसैको आँखा लाग्यो क्यार,अचानक जुन छर्र्दै हिड्ने चन्द्रमा मा कालो बादल छायो,तुफान चल्यो,एकाएक सुनौलो ठाँउमा अँन्धकार छायो जुन पनि कालो लाग्दो रहेछ मन दुखेपछि,मन खुसी भएपछि औसीको रात पनि पुर्णिमा बन्दो रहेछ तर साथीहरु त्यहि मन दुखेपछि पुर्णिमाको जुन पनि औसीको रात जस्तो लाग्दो रहेछ।उसले त फोन बन्द गरी म छक्क परे हिजो त्यहि केटिले रुदै भन्ने गर्थी तिमी भन्दा सुन्दर केटा मैले देखेकी छैन,तिमी कती सुन्दर छौ म तिमीलाई जीन्दगीमा यति धेरै माया दिन्छु जुन कसैले आज सम्म कसैलाई दिन सकेको छैन,म तिम्रो ह्रिदयकी राजकुमारी भएर बस्न चाहान्छु,मलाई छिट्टै आफ्नो बनाउनु,म तपाई बिनाको जिन्दगी एक पल पनि जिउन सक्दिन,भनेर घन्टौ फोनमा रुने त्यहि केटि ले आज यसरी लात हानेर गई म कल्पना पनि गर्न सकिरहेको छैन ।।।।।।।।।।। म त अझै पनि उसको मायालाई भुल्न सकेको छैन धेरै कोशिस गर्छु मनलाई सम्झाउन तर मन नै मान्दैन अझैपनि उसले गरेका कुराहरु मेरो मानस पटलमा गुञ्जीरहन्छ रातीको भोक र निद्रा सबै हराएको छ म कुन लक्ष लिएर विदेश पसेको थिए आज ति सबै लक्षहरु लाई भुलेको छु , कसैका अगाडि हाँस्न पनि सक्दिन न रुन नै जिउदो लास सरी बाचीरहेको छु घाम लागे पनि , पानी परे पनि, फुल फुले पनि फुल झरे पनि तिम्रो सम्झना हरपल आइरहन्छ । मलाई कतै हावा चल्नु हुदैन तिम्रो मायाले स्पर्श गरीरहन्छ , कतै बस्थीमा बत्ती बोल्नु हुदैन तिम्रो छायाले अचक्ली रुहाउछ मलाई , घाउ त तिम्रो अनुपस्थीमा पो दुख्दो रहेछ भागेर कहाँ जानु तिमीले नडो¥याहेको बाटोमा त म हिडनै जानेको छैन , कस्ता गहिरा र कस्ता अमीर छाप छोडेका तिम्रा यादहरु अझैपनि मानसपटलमा गुञ्जीरहन्छ । मलाई त लाग्छ

                                                        जीन्दगी एउटा यात्रामा अनवरत भुलीरहने सम्झनाका कायाहरु हुन जब–जब जीन्दगीको गोरेटोहरुमा हिड्दै जान्छु पछाडितिर फर्केर हेर्छु ति हरीया फाटहरुमा तिमीले
रोपेका मायाका घासहरु कति बाक्ला भएका रहेछन फर्केर जाउ समयले दिदैन अगाडि बडौ अनकन्टार  रात छिप्पीसकेको छ ,उकाली चडेर कहाँ बास बसिने हो ठेगान छैन , पल–पल पछाडि फर्कन्छु तिमीले गरेका बाचाहरु यादका बारात बनेर आउछन कहिलेकाहि त लाग्छ जीन्दगी यति नै हो । सपना भनेको यहि रहेछ मान्छेले जीन्दगीलाई बिपना हो भन्ठन्छन तर वास्तवमा जीन्दगी सपना नै रहेछ बस सपना नैमैले जीन्दगी बाँच्नु पर्ने त धेरै छ तर लाग्छ धेरै बाँचीसकेको छु , लाग्छ मजाक बाँच्दै छु , भोलीको सुन्दर संसार निर्माणमा म वर्तमान खनेउदै छु , एक प्रेम पत्र कोर्न नपाउने म शिशिरको पिपल पत्र जस्तै भएको छु थकित चेहेरा रपराजित जीन्दगीको कथा भित्र संम्भावनाका विशाल सपनाहरु बोकेर म गन्तव्यविहिन यात्रामा हिडिरहेको छु म हिडिरहेको छु ।

बिवश मेरो कथा छ,

आँसु पिएर बाँच्ने, बिवश मेरो कथा छ,

जलेछु भित्र भित्रै, छाती भरी व्यथा छ ।

                                                                                                                                 सन्देश                            माथिका हरफले मेरै जीवन कहानी शब्द शब्दमा बोलेको छ । जिन्दगीलाई केस्रा केस्रामा केलाउँदा आफैलाई सोध्न मन् लाग्छ के  यो पनि जिन्दगी हो र र  भड्किन खोज्ने मनलाई बहलाउन सोचे जस्तो हुन्न जीवन खोजे जस्तो हुन्न जीवनु भन्न मन लाग्छ । सत्य हो । सोचे जस्तो, खोजे जस्तो जीवन हामी सबैको कहाँ हुन्छ र  यदि सबैको जीवन सोचे जस्तै हुँदो हो त मान्छेहरू किन रुन्थे । सोचे जस्तो जीवन नभएकै कारण समय समयमा सुन्दै मुटु खाने घटनाहरू हाम्रो समाजमा घट्छ । सायद मैले अलिकति ढिला गरेको भए म पनि त्यस्ता खाले घटनाको रचनाकारमा आफ्नो नाम दर्ता गराउन पुग्ने थिए होला । घाउ बिनाको चोटमा भक्कानिदै मुटु दुःखेको पल, मेरो मनमा पनि त्यस्तो अनर्थ गर्ने रहर जागेर आएको थियो । हुन त जीवन भोगाइसँग सन्तुष्ट नहुने सबैले देह त्याग गर्नै पर्छ भन्ने छैन । मेरो भोगाइले यस्तै भन्यो । स्वप्नील संसारमा औंसीको कालो रात आउँदा मलाई त्यो बाटो प्यारो लागेको थियो । पटक, पटक मेरो आत्माले मलाई त्यही बाटो हिँड्न अभिप्रेरित गर्दथ्यो । जीवनदेखि अघाएर भनौं या हार मानेर । मैले हिड्न खोजेको गोरेटो वास्तवमा गलत रहेछ ।

आज म आफैंप्रति गर्व गर्छु । मैले त्यो पल सही निर्णय लिन सकेकोमा । धन्यवाद दिन्छु मलाई त्यो पलमा साथ दिने मेरा आत्मीय मित्रलाई । कुरै कुरामा हितैषी मित्रले एक दिन भनेका थिए । आत्महत्या गर्नु त महापाप हो । मलाई पनि त्यस्तै लाग्यो । त्यसपछि बल्ल मेरो दोधारे मन काबुमा आयो । मैले गलत गर्नबाट आफूलाई जोगाए । मैले जित्नुपर्छ भन्ने हर मान्छेमा हुने स्वभाव हो । त्यो स्वभावबाट म पनि चोखो छैन । जित्नुपर्छ भन्ने लोभी चाहनाले मलाई पनि बेला बेलामा गाँजेकै हो । सबै मान्छेमा जित्ने चाहना हुन्छ । तर जित्ने तरिका फरक । जाल झेल गरेर जित्छु भन्ने एकथरी छन् । अर्कोथरी जाल झेलबिनाको जितलाई मात्र जित हो भन्छन् । वास्तवमा जालझेलबिनाको जित नै सही जित हो । यो जित परन्तु रहन्छ ।

म पनि जाल झेलबिनाको जित चाहन्थे । त्यो जितमा मेरो पसिनाको लगानी होस् । तर स्वार्थीहरूको बस्तीमा इमानदारिता नचाहेरै मर्दो रहेछ । मेरो इमानदारिता बिस्कुन लागेको पल एकाएक आफैंसँग हार्न पुगे । म हारेकै हो भन्ने लागेको थियो मलाई त्यो पल । वास्तवमा त्यो हार, हार थिएन । मैले त्यहाँ हारेर पनि जितेको रहेछु । मैले मान्छे नजिकबाट चिन्ने अवसर पाएँ । मान्छेलाई तौलन पाउनु मेरो जित थियो । सुन्दर अनुहारभित्र कालो मन लुकेको हुन्छ भन्ने थाहा पाएँ । म अन्धा भक्तको लागि सुतेको मलाई जगाउने माध्यम भयो । बलेको आगो ताप्ने जमातमा आफूचाहिं आगो बालेर ताप्छु भन्नु मूर्खता रहेछ । जन्मँदा एक्लै मर्दा पनि एक्लै जानुपर्ने रीत दुनियाँको । त्यसैले त जिन्दगीका मोडहरूमा कोही कसैको साथ हुन्न । बनावटी र देखावटीका साथ अनि नामको मात्र साथ यहाँ धेरै छन् । कमैको भाग्यमा मात्र सही साथ जुरेको हुन्छ ।

सही साथ जुर्नेहरू यहाँ हाँसेको छन्, जितेका छन् । एक अर्कोले मनमा लगाम लगाउन नसक्ने साथहरू भित्रभित्रै दुखेका छन् । त्यस्ता साथहरू नभएकै बेस हो । जसले साथीमा हुनुपर्ने गुण बुझेको हुन्न । जसले साथीले निभाउनुपर्ने भूमिका निभाउन जानेको हुन्न । त्यो साथी साथी होइन जसले मौका मिल्दा आÏनै साथीको आँखामा पर्दा हाल्ने काम गर्छ । साथी साथी बीचमा कहिले पनि पर्दा हाल्नु हुन्न । हरेक कुराहरू खुला किताबसरह हुनुपर्छ । यदि यस्तो भयो भने मात्र त्यो साथ दीर्घायु रहन्छ । त्यो साथ सजिलै शिखरमा पुग्नेछ । मान्छेको जिन्दगी कर्कलो पातको पानी रहेछ । कहिले पनि यो स्थिर रहन जान्दैन । त्यसैले मान्छेका जीवनमा अनेकौ उतार चढावहरू आउँछ । त्यसको सामना गर्नु नगर्नु हाम्रै हातको कुरा हो । बुझेर बुझ्नै सकिन्न हामीले हाम्रो जिन्दगी ।

जिन्दगीलाई खोज्दा खोज्दै हामी एकदिन थला पर्छै यसको कुनै निश्चित आकार छैन । आकार हुने भए पो यसलाई बुझ्न र देख्न सकिन्थ्यो । त्यसैले त होला मान्छेको जिन्दगी रहस्यमय भोगाइ बनेको । हरेक मोडमा दोबाटा भेटिन्छन् । कुनचाहिं बाटोले सही गन्तव्यमा पुर्‍याउँछ चिन्न सक्नु नसक्नु हाम्रै कमजोरी हो । आज जति पनि परिर्वतन भएका छन् त्यो सब समयको माग बुझेर आफूलाई सही बाटोमा हिंडाउन सक्नेहरूबाटै भएका छन् । जसले आफ्नो जीवनलाई धेरै नजिकबाट बुझे सही गन्तव्य चिने । आफूलाई सही प्रयोग गर्न जानेकै कारण उनीहरूले जिते सधैंजित्नेछन् । जन्मेपछि एक दिन हामीले मर्नुपर्छ । मान्छे भएर जन्मेपछि बाँचेर मर्ने होइन मरेर पनि बाँच्नु सक्नुपर्छ । जन्मने र मर्ने काम हामी सबैबाट हुन्छ । जन्मने र मर्ने काम मात्र भयो भने हामी मान्छे हुनै सक्दैनौं । हामीले मरेर पनि बाँचिरहने काम गर्न सक्यौ भने मात्र पो हामी मान्छे बन्छौं । स्वार्थबाट मुक्त हुन जरुरी छ । जाल झेल र पाप कर्मबाट बँच्न जरुरी छ । फूलको आँखाले संसार नियाल्नु जरुरी छ । सुन्दर फूल गुलाव पनि त काँडै काँडाबीच फूलेको हुन्छ । आफू काँडाबीच फूलेर पनि बगैंचाको शोभा बढाउन ऊ तल्लीन रहन्छ । हामीले पनि गुलाव बन्ने प्रयास गर्नुपर्छ । सिक्काको दुई पाटा भएझैं हाम्रो यात्राका हर मोडमा दुईटा बाटाहरू हुन्छन् । सुख(दुःख, हाँसा(आँसु, पाउने(गुमाउने, लुटाउने(लुट्ने, सही(गलत । कुन चाहिँ बाटो हामीले हिँड्छौ त्यहीअनुसार हाम्रो स्थान हुनेछ ।

कागतीलाई निचोरेझैं मैले पनि आफ्नो मनलाई निचोरे । बुझिनसक्नुको जिन्दगीलाई केही बुझेजस्तो लाग्यो । बहकिन खोज्ने पापी मनलाई थम्थम्याउँदै फेरि सपनाको खेती गर्नुर्पछ भन्ने परम् सुखम् । आफ्नो साथमा जे छ, त्यसैमा सन्तोष मान्यो भने सदा सुखी र खुसी र हुन सकिन्छ । आफूसँग जे जति छ त्यसैमा मनलाई बुझो लगाउन सक्नु बुद्धिमानी हो । यहाँका धेरै मानव मनहरू लुट्नमात्र खोज्छन् । हिजोका मेरा भोगाइहरू दशी बनेर मेरै वरिपरि चर्दै छन् । हो मेरै वरिपरि चर्दै छन् 

                                                                              मेरा भोगाईहरु बिवश मेरो कथा हरु
                                                                                                                                  सन्देश

मैले तिमीलाई माया गर्नुको कारण के होला ?

मैले तिमीलाई माया गर्नुको कारण के होला ?
यस्तो प्रश्न तिमीले मलाई सोध्नुभन्दा पहिला
निलो आकाशलाई रंगीचंगी इन्द्रेणीले सजाउनुको कारण सोध
रातमा चन्द्रमालाई साथ दिंदै ताराहरू तल्किनुको कारण सोध
बगैचामा रंगीबिरंगी फूलहरू फुल्नुको कारण सोध
कालो बादललाई मेघ गर्जाउदै पानी बर्साउनुको कारण सोध
सायद त्यसपछि तिमीले जवाफ पाउनेछ्यौ
सायद त्यसपछि मैले जस्तै तिमीले पनि बिना कारण मसित माया लाउनेछ्यौ ।
बिशाल महासागरमा जलप्राणीहरू पौदिनुको कारण के होला ?
अँध्यारोमा जुनकिरीले प्रकाश छर्नुको कारण के होला ?
ब्रह्माण्ड जिउँदो रहनुको कारण के होला ?
खुसीमा हाँस्नु पर्ने र आँशु नूनिलो हुनुको कारण के होला ?
अँझै पनि जवाफ भेटाएनौ भने
त्यो धड्किन्दै गरेको मुटुलाई सोध, धड्किनुको कारण
त्यो ओठको लालीलाई सोध, रसिलो हुनुको कारण
त्यो भोक, त्यो प्यास, त्यो सुन्दरताले भरिएको तनमनलाई सोध
सायद स्पस्ट हुनेछ मैले तिमीलाई माया गर्नुको कारण ।
त्यो प्रश्न मै लुकेको जवाफलाई सोध
त्यो सुन्न चाहेको कानलाई सोध
त्यो महसुस गर्न खोज्ने भावलाई सोध
हरेक स्पर्शमा आनन्दित हुने त्यो आनन्दलाई सोध
श्वरलाई सोध, ईश्वरलाई सोध, परमेश्वरलाई सोध
त्यो धैर्यतालाई सोध, त्यो मौनतालाई सोध
त्यो तृष्णालाई सोध, त्यो प्रतिक्षालाई सोध
त्यो रिसमा पनि माया मिसिनुको कारण सोध
न्यानो अंगालोमा बाँधिन चिसिनुको कारण सोध
बिछोड सहन नसक्ने त्यो मिलनलाई सोध
बिहानीलाई सोध, पुरा कहानीलाई सोध
एक अर्कालाई सर्वस्व सुम्पनुको कारण के होला ?
स्वास फेरिरहनु पर्नेको कारण के होला ?
विश्वास गरिरहनु पर्नेको कारण के होला ?
सायद यति सुनेर स्वयम कारणलाई पनि लाज लाग्ने होला
त्यसैले अब उपरान्त मायामा कारण शब्द समाबेस नगरिएला
अनि माया गर्नेले माया गर्नुको कारण नसोधिदेला ।
त्यो डरप्रति विजय प्राप्त गर्ने त्यो निडरलाई सोध
त्यो इच्छा त्याग्ने सक्ने त्यागलाई सोध
त्यो सरलता, त्यो तरलतालाई सोध
सुम्सुम्याएका केशका प्रत्यक रेसारेसालाई सोध
सुस्ताऊन दिने त्यो बक्ष्यस्थललाई सोध
माया हासिल गरेका नौला अनुभवलाई सोध
त्यो पीडालाई सोध, त्यो गहिराईलाई सोध
गहिराईमा हराउने त्यो झरनालाई सोध
सृस्टिको हरेक रचनालाई सोध
हरेक ऋतुलाई परिवर्तन हुनुपर्नेको कारण सोध
सायद जवाफ पाउनेछ्यौ त्यसपछि
मैले तिमीलाई माया गर्नुको कारण के होला ?

भन्थेउ

पुर्णिमा को रात चाईदैन मलाई भन्थेउ
औशिको रात भए पुग्छ

अरुको माया चैदैन मलाई भन्थेउ
तिम्रो मिठो माया भए पुग्छ ...

फुलको लाली चाहिदैन मलाई भन्थेउ
तिम्रो मिठो मुस्कान भए पुग्छ

भमराको धुन चाहिदैन मलाई भन्थेउ
तिम्रो सुरिलो आवाज भए पुग्छ

चौतारीको छाया चैहिदैन मलाई भन्थेउ
तिम्रो छायानै भए मलाई पुग्छ

यादको मिठास चाहिदैन मलाई भन्थेउ
तिम्रो साया भए पुग्छ

तर तिम्ले छोडी गयो लाएको नाता तोडी गयो
सपनिमा नआउ निस्तुरी ..............
बिपनिमा एक थोपा बिष दिए पुग्छ

यादलाई सिसा सरि फुटाईदिए पुग्छ
आशुलाई बिष बनाई पिलाईदिए पुग्छ

नरुनु है

 

म बाँच्ने सबैले आश मारे पछि नरुनु है
सेतो कफन बेरि मठमा सारे पछि नरुनु है

 

 म भन्दिन तिमी खुसीयालीको भोज गर
मेरो लास मसानघाट झारे पछि नरुनु है...

जलाई चिता मेरो अस्तु बगाइ फर्किदा
आउने बाटो काँडाले बारे पछि नरुनु है

मैले होईन दैबले नै धोका दियो म के गरु
म गएर तिमी एक्लो पारे पछि नरुनु है

सँगै जिउने मर्ने कसम बेकार भयो सानु
बाध्य छु म मृत्यु सँग हारे पछि नरुनु है

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                                                नरुनु है

थाहा भयो

मिलन के हो ??
मुटु जोडे पछी थाहा भयो
      माया के हो ??
 

 तिम्ले साथ दिंदा थाहा भयो

बिछोड के हो ??
उनले छोडे पछी थाहा भयो
खुसि के हो ??
तिमि हाँसे पछि थाहा भयो
आँसु के हो ?

आँखा बाट झरे पछि थाहा भयो

धोका के हो ??
विश्वास गर्दा थाहा भयो
चाहना के हो ??
मनै मरे पछि थाहा भयो
तिरस्कार के हो ?

                                                             आँखा तरे पछि थाहा भयो

 याद के हो ??
टाढा भए पछि थाहा भयो
जिन्दगि के हो ??
जिउँदो लास भएपछि थाहा भयो

 

सोचे जस्तो हुन्न जीवन । -1

                    मान्छेको पिडाहरु मान्छे नै भएर।समेटन पर्ने कस्तो विवस्ता र वाध्यता । यो एउटा कथा मात्र हो।

ब्यथा नै ब्यथाले अल्झाएको ।बास्तबिक्ता रोईरहएको  छ ।समाजभित्र को एउटा कोठा। कोठा भित्र एउटा अध्याँरो कुन्नामा ।  फुलबुटे कपडाले ढकमक्क छोपिएको एउटा ब्यथा ।  गुम्सीएर  उम्लीरहेको   ज्वारभाटहरु।

आगोका लप्काहरु ।खरानी पनि बन्न नसकेको।आधा अर्धकल्चा ज्यानहरु।भनु भने पनि अवतारहरु। अर्काका जालमा परेका हरु ।बलियो जकडबाट फुतकीने।प्रयास गरीरहएकाहरु।मौकाको खोजीमा बसेकाहरु।भावना हो उम्लन्छ।लेख्न मन लाग्छ लेखिन्छ।एउटा कथा एउटा ब्यथा।एउटा ब्यथा भित्रको धेरै कुराहरु।अनि लेखिएका शब्दहरु।हेर्दा एउटा मानछे को कथा।तर कथा भित्र धेरैको ब्यथा ।आत्म शान्तिको निमीत।प्रतिक्षामा जिवन बिताईरहेका हरु।आमुक ब्यथा बोकेका मान्छेहरु।विवस र बाध्यताले पिलसिएर।मृत्यू पर्खिबसेका मान्छेहरु वास्तविक्ता बाट पर।कल्पनाको संसार जस्तै सोच्दै नसोचेका दःखले पिरोलेको हुन्छ। अत्याईरहेको हुन्छ पिरले तिरस्कार अनि बहिस्कार रोदन खल्बली सुख आन्नदकोभने र कता कता कुन कुनामा।जीवनले खोज्नै सक्दैन एउटा मान्छेको पिर जस्को महत्वनै हुदैन्न। एउटा विक्षिप्त जीवन अन्तय चाहदाचाहदैं पनि अन्त्य हुन नसकेको। यस्तो पनि हुदोरहेछ । संसारकोकुनै कुनामा नाटक मञ्चन भईरहेछ। जन्मेपछी नमरेसम्म दुःख रपिडाहरु अँगालेर जिवन धान्नु पर्ने। यो कस्तो जीवन ।

                                                                               वास्तवमा  सोचे जस्तो हुन्न रहेछ जीवन ।