मैले तिमीलाई माया गर्नुको कारण के होला ?

मैले तिमीलाई माया गर्नुको कारण के होला ?
यस्तो प्रश्न तिमीले मलाई सोध्नुभन्दा पहिला
निलो आकाशलाई रंगीचंगी इन्द्रेणीले सजाउनुको कारण सोध
रातमा चन्द्रमालाई साथ दिंदै ताराहरू तल्किनुको कारण सोध
बगैचामा रंगीबिरंगी फूलहरू फुल्नुको कारण सोध
कालो बादललाई मेघ गर्जाउदै पानी बर्साउनुको कारण सोध
सायद त्यसपछि तिमीले जवाफ पाउनेछ्यौ
सायद त्यसपछि मैले जस्तै तिमीले पनि बिना कारण मसित माया लाउनेछ्यौ ।
बिशाल महासागरमा जलप्राणीहरू पौदिनुको कारण के होला ?
अँध्यारोमा जुनकिरीले प्रकाश छर्नुको कारण के होला ?
ब्रह्माण्ड जिउँदो रहनुको कारण के होला ?
खुसीमा हाँस्नु पर्ने र आँशु नूनिलो हुनुको कारण के होला ?
अँझै पनि जवाफ भेटाएनौ भने
त्यो धड्किन्दै गरेको मुटुलाई सोध, धड्किनुको कारण
त्यो ओठको लालीलाई सोध, रसिलो हुनुको कारण
त्यो भोक, त्यो प्यास, त्यो सुन्दरताले भरिएको तनमनलाई सोध
सायद स्पस्ट हुनेछ मैले तिमीलाई माया गर्नुको कारण ।
त्यो प्रश्न मै लुकेको जवाफलाई सोध
त्यो सुन्न चाहेको कानलाई सोध
त्यो महसुस गर्न खोज्ने भावलाई सोध
हरेक स्पर्शमा आनन्दित हुने त्यो आनन्दलाई सोध
श्वरलाई सोध, ईश्वरलाई सोध, परमेश्वरलाई सोध
त्यो धैर्यतालाई सोध, त्यो मौनतालाई सोध
त्यो तृष्णालाई सोध, त्यो प्रतिक्षालाई सोध
त्यो रिसमा पनि माया मिसिनुको कारण सोध
न्यानो अंगालोमा बाँधिन चिसिनुको कारण सोध
बिछोड सहन नसक्ने त्यो मिलनलाई सोध
बिहानीलाई सोध, पुरा कहानीलाई सोध
एक अर्कालाई सर्वस्व सुम्पनुको कारण के होला ?
स्वास फेरिरहनु पर्नेको कारण के होला ?
विश्वास गरिरहनु पर्नेको कारण के होला ?
सायद यति सुनेर स्वयम कारणलाई पनि लाज लाग्ने होला
त्यसैले अब उपरान्त मायामा कारण शब्द समाबेस नगरिएला
अनि माया गर्नेले माया गर्नुको कारण नसोधिदेला ।
त्यो डरप्रति विजय प्राप्त गर्ने त्यो निडरलाई सोध
त्यो इच्छा त्याग्ने सक्ने त्यागलाई सोध
त्यो सरलता, त्यो तरलतालाई सोध
सुम्सुम्याएका केशका प्रत्यक रेसारेसालाई सोध
सुस्ताऊन दिने त्यो बक्ष्यस्थललाई सोध
माया हासिल गरेका नौला अनुभवलाई सोध
त्यो पीडालाई सोध, त्यो गहिराईलाई सोध
गहिराईमा हराउने त्यो झरनालाई सोध
सृस्टिको हरेक रचनालाई सोध
हरेक ऋतुलाई परिवर्तन हुनुपर्नेको कारण सोध
सायद जवाफ पाउनेछ्यौ त्यसपछि
मैले तिमीलाई माया गर्नुको कारण के होला ?

भन्थेउ

पुर्णिमा को रात चाईदैन मलाई भन्थेउ
औशिको रात भए पुग्छ

अरुको माया चैदैन मलाई भन्थेउ
तिम्रो मिठो माया भए पुग्छ ...

फुलको लाली चाहिदैन मलाई भन्थेउ
तिम्रो मिठो मुस्कान भए पुग्छ

भमराको धुन चाहिदैन मलाई भन्थेउ
तिम्रो सुरिलो आवाज भए पुग्छ

चौतारीको छाया चैहिदैन मलाई भन्थेउ
तिम्रो छायानै भए मलाई पुग्छ

यादको मिठास चाहिदैन मलाई भन्थेउ
तिम्रो साया भए पुग्छ

तर तिम्ले छोडी गयो लाएको नाता तोडी गयो
सपनिमा नआउ निस्तुरी ..............
बिपनिमा एक थोपा बिष दिए पुग्छ

यादलाई सिसा सरि फुटाईदिए पुग्छ
आशुलाई बिष बनाई पिलाईदिए पुग्छ

नरुनु है

 

म बाँच्ने सबैले आश मारे पछि नरुनु है
सेतो कफन बेरि मठमा सारे पछि नरुनु है

 

 म भन्दिन तिमी खुसीयालीको भोज गर
मेरो लास मसानघाट झारे पछि नरुनु है...

जलाई चिता मेरो अस्तु बगाइ फर्किदा
आउने बाटो काँडाले बारे पछि नरुनु है

मैले होईन दैबले नै धोका दियो म के गरु
म गएर तिमी एक्लो पारे पछि नरुनु है

सँगै जिउने मर्ने कसम बेकार भयो सानु
बाध्य छु म मृत्यु सँग हारे पछि नरुनु है

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                                                नरुनु है

थाहा भयो

मिलन के हो ??
मुटु जोडे पछी थाहा भयो
      माया के हो ??
 

 तिम्ले साथ दिंदा थाहा भयो

बिछोड के हो ??
उनले छोडे पछी थाहा भयो
खुसि के हो ??
तिमि हाँसे पछि थाहा भयो
आँसु के हो ?

आँखा बाट झरे पछि थाहा भयो

धोका के हो ??
विश्वास गर्दा थाहा भयो
चाहना के हो ??
मनै मरे पछि थाहा भयो
तिरस्कार के हो ?

                                                             आँखा तरे पछि थाहा भयो

 याद के हो ??
टाढा भए पछि थाहा भयो
जिन्दगि के हो ??
जिउँदो लास भएपछि थाहा भयो

 

सोचे जस्तो हुन्न जीवन । -1

                    मान्छेको पिडाहरु मान्छे नै भएर।समेटन पर्ने कस्तो विवस्ता र वाध्यता । यो एउटा कथा मात्र हो।

ब्यथा नै ब्यथाले अल्झाएको ।बास्तबिक्ता रोईरहएको  छ ।समाजभित्र को एउटा कोठा। कोठा भित्र एउटा अध्याँरो कुन्नामा ।  फुलबुटे कपडाले ढकमक्क छोपिएको एउटा ब्यथा ।  गुम्सीएर  उम्लीरहेको   ज्वारभाटहरु।

आगोका लप्काहरु ।खरानी पनि बन्न नसकेको।आधा अर्धकल्चा ज्यानहरु।भनु भने पनि अवतारहरु। अर्काका जालमा परेका हरु ।बलियो जकडबाट फुतकीने।प्रयास गरीरहएकाहरु।मौकाको खोजीमा बसेकाहरु।भावना हो उम्लन्छ।लेख्न मन लाग्छ लेखिन्छ।एउटा कथा एउटा ब्यथा।एउटा ब्यथा भित्रको धेरै कुराहरु।अनि लेखिएका शब्दहरु।हेर्दा एउटा मानछे को कथा।तर कथा भित्र धेरैको ब्यथा ।आत्म शान्तिको निमीत।प्रतिक्षामा जिवन बिताईरहेका हरु।आमुक ब्यथा बोकेका मान्छेहरु।विवस र बाध्यताले पिलसिएर।मृत्यू पर्खिबसेका मान्छेहरु वास्तविक्ता बाट पर।कल्पनाको संसार जस्तै सोच्दै नसोचेका दःखले पिरोलेको हुन्छ। अत्याईरहेको हुन्छ पिरले तिरस्कार अनि बहिस्कार रोदन खल्बली सुख आन्नदकोभने र कता कता कुन कुनामा।जीवनले खोज्नै सक्दैन एउटा मान्छेको पिर जस्को महत्वनै हुदैन्न। एउटा विक्षिप्त जीवन अन्तय चाहदाचाहदैं पनि अन्त्य हुन नसकेको। यस्तो पनि हुदोरहेछ । संसारकोकुनै कुनामा नाटक मञ्चन भईरहेछ। जन्मेपछी नमरेसम्म दुःख रपिडाहरु अँगालेर जिवन धान्नु पर्ने। यो कस्तो जीवन ।

                                                                               वास्तवमा  सोचे जस्तो हुन्न रहेछ जीवन ।

 

सोचे जस्तो हुन्न जीवन -2

                               अत्यासलाग्दो जिन्दगी बोकेर बसेथ्थे । त्यो बेलामा मर्नु र बाँच्नु दोधारमा थियो । किनारा खोज्दै हैरान । तडपिरहेको जीवन मेरो मैले थाह पाउन सकिन्न । के थियो तिमीमा मैले चाहेर पनि तिमीलाई मेरो मनको कुरा खोल्न सकिन्न । बेबारीसे लास जस्तै हुन परेको थियो । नटेक्ने ठाउँ न समाउने ठाउँ केहि थिएन । मेरो लागी क्षत्बिक्षत टुक्रीएको मुटु बोकेर मैले साहाराको खोजीमा भौतारिनु पथ्र्यो । मैले सोचे पनि मैले भन्ने पनि ठुलै आँट गरेथ्थे । त्यो बेलामा डर थियो । तिम्रो नकारात्माक जवाफ आउँछ कि भनेर भित्रैबाट डर लागेर आयो , भन्ने साहास् गर्न सकिन बरु यो संसारलाई छोड्न तयार भए । के थियो ? तिमीमा त्यो बेला मैले चाहेर पनि मनको कुरा खोल्न सकिन ।
                    यसरी एक्कासी मर्छु भनेर के गर्नु ? काल आए पो । के के भोग्न लेखिएको छ जिवन यात्रामा कस्लाई के थाह ? मान्छेले आफ्नो जिवनलाई कसरी सरल यन्त्र बनाउँन पर्छ ।आफ्ना दिनचर्याहरु कसरी अनुशासित बनाउँन पर्छ । होस गरेर समस्यानै समस्याको खात बाट साँझ बिहान दिन रात ओल्टे कोल्टे फेर्दै पिल्सीएर मौन भएर सामना गर्नु पर्छ जीवनले ।
                                             वास्तवमा सोचे जस्तो हुन्न रहेछ जीवन

आखिर घाईते बनायो

चोखो मुटु लुटी आखिर घाईते ,बनायो

बगेका यी आँसुसंगै उत्सव,मनायो

खाएका ति बाचा कसम एकाएक तोडी

मलाई खराब आफुलाई असल जनायो

फकाउदै मिठो बात मा लुट्दै सर खुशी
मुटु भित्र तिखो छुरा आखिर हनायो

सारा चिनो प्रेमको निसानी लाई मेटाउन
पत्रको त्यो खात हरु सबै खनायो